Het is zelfs Willem van Hanegem nooit gelukt, zei hij laatst, ergens rondom zijn 75ste verjaardag. Voor ‘De Kromme’ was het altijd bij een droom gebleven: de perfecte, volmaakte wedstrijd spelen.

Voor één keer een dag beleven waarop alles lukt – echt alles. Eén keer alles doen wat je hersenen bedacht hadden, of liever nog: meer dan dat.

Dat je bovenbewustzijn de regie over je lichaam overneemt en dat je voeten iets boven de aarde zweven. Dat de bal precies gaat waar jij wilt dat-ie gaat. Dat je been in een toverstokje verandert en je schoen in een wonderslof.

Zelfs in de zomer van 1974 ontdekte Willem van Hanegem altijd nog wel ergens een mislukte bal bij zichzelf, een verloren duel, een haperende dribbel, een gekraakt schot.

Dusan Tadic daarentegen raakte dinsdagavond de hemel aan. De aanvaller uit Backa Topola, Servië, bereikte in Bernabéu waar iedere voetballer van droomt, van hoog tot laag, van kelderklasse tot Champions League.

Eén keer compleet boven jezelf uitstijgen. Eén keer meemaken dat alles wat je aanraakt, echt alles, in goud verandert. Ja, Lionel Messi doet dat gemiddeld drie keer per maand. Verder niemand.

Laatst tegen Feyenoord (6-2) leek Dusan Tadic nog gewoon op Henny Verschoor, en anders wel op Miralem Sulejmani. Een maandje later tegen Real Madrid veranderde hij plotsklaps in de beste voetballer ter wereld.