Ergens halverwege de coronacrisis besloot Wim Jansen zich eens uitgebreid te laten onderzoeken. De oud-international merkte dat hij steeds vaker aan zijn vrouw Cobie moest vragen welke dag het nou precies was. En na het lezen van de biografie van voormalig keeper én generatiegenoot Piet Schrijvers, die aan de ziekte van Alzheimer leed, sloeg de twijfel een beetje toe.

Zijn vermoedens werden bevestigd: de man die in 1970 met Feyenoord de Europa Cup I won en in 1974 en 1978 twee WK-finales speelde, is getroffen door dementie. Een beginnende vorm, dat wel, maar de komende jaren laten zich allerminst voorspellen. ,,Hoe snel zal het gaan?", vraagt Jansen zich in het door Youri van den Busken geschreven boek Meesterbrein (dat woensdag op de markt komt) hardop af. ,,Of blijft het nog een tijdje zoals het nu is? Ik wil zolang mogelijk genieten van onze kinderen en twee kleinkinderen. We gaan nog naar de thuiswedstrijden van Feyenoord. Bij al het andere zal ik keuzes moeten maken.’’

Het is de grootste ontboezeming die Jansen doet in het boek dat een dag voor zijn 75ste verjaardag verschijnt. Kleine Willem twijfelde lang of er wel een boek over hem moest komen. Maar de jongste speler van het elftal dat in 1970 zowel de Europa Cup voor landskampioenen als de Wereldbeker veroverde, ging overstag omdat zijn familie het zag zitten. Jansen won de UEFA Cup, drie landstitels en een KNVB-beker en speelde in totaal 476 officiële wedstrijden waarin hij 39 goals maakte. Hij is de Feyenoorder met de meeste interlands: 65. Als hoofdtrainer loodste hij Feyenoord door een crisisperiode, begin jaren negentig, waarin het geld weer eens op was. Door twee keer achter elkaar de KNVB-beker te winnen kreeg de topclub weer een beetje kleur op de wangen.

In het boek gaat het ook over zijn donkere momenten. Zoals op 7 december 1980 toen hij als speler van Ajax debuteerde in de Kuip tegen zijn Feyenoord. Na de warming-up werd Jansen precies op zijn linkeroog getroffen door een ijsbal. Hij begon nog wel aan de Klassieker, maar na achttien minuten en doodschoppen van Ivan Nielsen, André Stafleu en Stanley Brard staakte hij de strijd. ,,We hadden afgesproken om op Wim te gaan jagen’', vertelde Stafleu later.

_{Tekst gaat verder onder de foto.}

Journalisten zagen Cobie Jansen in de rust huilend door de gangen lopen. Wim lag aangeslagen in de kleedkamer. Ze ging mee naar het ziekenhuis. Daar werd een lichte beschadiging aan het hoornvlies vastgesteld. Vrouw Cobie Jansen zegt in het boek: ,,Ze schopten hem als de ziekte. Sommigen konden niet zo goed voetballen als Wim. Dus dan moet je het wel op een andere manier doen.’’

Het waren de laatste jaren van een prachtige loopbaan als speler. Jansen werd trainer en streek na die periode neer op Varkenoord om zich te ontfermen over de jeugd van de club. Zijn naam en foto wilde hij niet op de website terugzien. ,,Ik wil dat niet, joh. Ik ben vrij en onafhankelijk.”

Dat was Jansen. Liever in de luwte, liever geen schijnwerpers. Toen senior-manager Fred Blankemeijer hem ooit polste voor het erelidmaatschap, bedankte Jansen voor de eer. ,,Roem zegt mij niks. Vroeger had je twee velden naast de Kuip. Dan moest je buitenom om je warming-up te kunnen doen. Onderweg gaven spelers tientallen handtekeningen. Ik deed dat niet. Ik liep rechtdoor van het veld naar het stadion om me voor te kunnen bereiden op de wedstrijd. Voetbal was mijn vak, de rest leidde me alleen maar af.”

Recent nog kon je hem terugvinden op een banner die buiten het stadion hing als verwijzing naar de Europa Cup-zege van 1970. Doelpuntenmaker Wim Jansen stond geschreven met dubbel s. Het was illustratief voor zijn status. Veel betekenis voor Feyenoord maar soms ook zo anoniem dat zelfs de club van zijn leven blijkbaar niet meer wist  hoe je precies zijn naam spelt.