Mirjam Wolff woont op slechts enkele kilometers afstand. Toch kan ze al weken niet bij haar zoon Rint (25) op bezoek. Samen met vijftien andere jongeren met een meervoudige beperking verblijft hij bij Stichting Pim in het West-Brabantse Dorst. Sinds de coronacrisis zijn de deuren van de kleinschalige zorgwoning met dagbesteding op slot. Ook voor ouders en opa’s en oma’s. 

Normaal gaat Wolff zeker twee keer per week bij haar Rintje langs. Even voorlezen of een rondje fietsen. In de weekenden komt hij naar huis. Momenten waar ze naar uitkijkt. ,,Het is verdrietig”, zegt ze. ,,Maar daar is hij veilig.” Ze bekijkt het sowieso liever van de positieve kant. Koestert de momenten die ze wél heeft. Al is het op afstand. ,,Laatst drukte hij per ongeluk op videobellen, normaal doet Rint dat met een begeleider. We zagen alleen de lucht en hoorden hem lachen. Het is de eerste keer in zijn leven dat hij ons zelfstandig belt. Mijn dag was goed.”