Campagne is lauw en ongeïnspireerd

De perikelen rond de Amerikaanse president-elect Donald Trump houden wereldwijd de gemoederen bezig. 

Gisteren buitelden ook in Nederland de kenners en duiders over elkaar heen, allemaal wilden ze verklaren wat er nu daadwerkelijk in de Verenigde Staten aan de hand is én wat de gevolgen voor dat land kunnen zijn.

Het hele circus rond Trump past perfect bij de wijze waarop de verkiezingen aldaar zijn verlopen: chaotisch, spijkerhard en aan het einde bijzonder sensationeel. Hoe anders is dat bij ons.

We zitten negen weken voor de Tweede Kamerverkiezingen en de campagnestrijd is lauw en ongeïnspireerd. Het lijkt wel of sommige partijen nog helemaal niet zijn begonnen. De PVV is de enige die landelijk een debat weet aan te zwengelen, maar dat is een kwaliteit die de beweging chronisch beheerst, daar zijn geen nieuwe stemmingen voor nodig. Wat vooral opvalt, is dat de partijen aan de linkerzijde, waarvan we in alle eerlijkheid kunnen stellen dat zij het meest hebben te verliezen, het buitengewoon pijnlijk laten afweten.

Als we de verkiezingsprogramma's moeten geloven, bestaan er allerlei wilde plannen voor het land - SP: 'Nu wij! Pak de macht!' D66: 'Samen sterk' en PvdA: 'Een verbonden samenleving' - , maar tot op heden slaagt niemand erin om zijn boodschap met elan en overtuigingskracht aan de man te brengen.

Maar beleidswensen en grote idealen hebben tijd nodig om bij burgers te landen. Vooral traditionele partijen zouden zich hiervan bewust moeten zijn. Op sociale media lanceren de nieuwe conservatieve partijen driftig hun ideeën, maar die inspanningen leiden vooralsnog tot niets.

Er is geen animo om de verkiezingsstrijd te ontketenen, een zeer merkwaardige ontwikkeling, temeer omdat diverse politieke leiders ons allerlei omineuze beelden hebben voorgehouden over hoe Nederland definitief zal veranderen als populisten het voor het zeggen krijgen.

De afgelopen dagen las ik alleen dat Lodewijk Asscher de arbeidsmigratie wil beteugelen en dat er bij het CDA strenge opvattingen bestaan over drugscriminaliteit - wat een verrassing. Grote plannen voor een land dat voor een politieke metamorfose staat, worden vooralsnog angstvallig geheim gehouden.

Is het onwil of onkunde? Ik weet niet. Maar als het hier zo rustig blijft, snap ik wel dat onze aandacht vooral op Amerika is gericht.