'Zo hard gaat het er op dit moment aan toe in de Amsterdamse Waterleidingduinen', vertelt Jan Paulides van de Vereniging Het Edelhert in het AD. 'Bijvoeren van de dieren mag niet, want dat lost het probleem niet op. Het dier uit zijn lijden verlossen mag ook niet van de eigenaar van het gebied, de gemeente Amsterdam. Wij schatten dat er de afgelopen weken zo'n tachtig tot honderd dieren door uitputting, ernstig verzwakt, op deze hele nare manier langzaam aan hun einde zijn gekomen.'

Volgens Paulides gaat het om mannelijke damherten van tussen de 3 en 7 jaar oud. Na de bronst, die veel krachten vergt, zijn ze ernstig verzwakt geraakt. Hij zegt dat ze zich geen raad meer weten sinds er een nieuw hek geplaatst is om een deel van het gebied, waarin naar schatting tweeduizend damherten leven.

'Voordat het hek er was, gingen ze naar het weiland een stukje verderop, om bij te kunnen eten. Het tragische is dat er in het duingebied op zich voedsel genoeg is. Niemand snapt hoe het kan, damherten zijn intelligente beesten, maar ze willen per se terug naar de oude plek waar ze hun voedsel vandaan haalden. Ik weet ook niet of we het ergste al achter de rug hebben. Nu is de winter net voorbij, straks schiet het jonge gras op. Verzwakte dieren die dat eten, krijgen last van hun maag en diarree, en drogen uit. Dus misschien komen er nog meer slachtoffers bij.'

Horrorverhalen
Onder de wandelaars in de duinen doen allerlei horrorverhalen de ronde. Over herten die wezenloos door het hek staren naar het onbereikbare weiland en over dieren die wanhopig en weerloos vastzaten in de wildroosters bij de uitgang. Ook klagen de bezoekers over het aanzicht van de kadavers in de duinen, die niet worden opgeruimd.

'Als liefhebbers van het hert zien wij natuurlijk in principe niets in het schieten van de dieren,' zegt Jan Paulides van de Vereniging Het Edelhert. 'Maar het is nog altijd veel beter dan wat er nu aan de hand is. Dit is vreselijk voor de dieren, en je kunt het de bezoekers van het gebied ook niet aandoen dat ze dit moeten aanzien. Ik ben overigens geen kenner op het gebied van volksgezondheid, maar vraag me af of al die dode dieren nou zo goed zijn in de open natuur.'

Jonas van Lammeren, raadslid van de Partij voor de Dieren in Amsterdam, zegt dat er volgens hem in noodgevallen wel dieren worden gedood. 'Wij zijn er ook niet op tegen dat dat in een uiterst geval gebeurt, als het dier zo ernstig lijdt dat het niet anders kan. Maar wij pleiten er wel voor dat daar een goed protocol voor komt: het mag bijvoorbeeld niet tot stress bij het dier leiden. Ik weet dat afschot soms wel gebeurt, als er een dier is waar het echt niet verder mee kan, of als er door wandelaars wordt geklaagd. Dat is wat ik hoorde.'

Bijvoeren
In bijvoeren van zwakke dieren ziet hij niets. 'Dat lijkt diervriendelijk, maar dan blijft een zwak dier toch in leven. Dan heb je volgend jaar weer hetzelfde probleem. Leuk is het niet, maar de natuur is soms hard. Wij zijn er voor dat de dieren vrijer kunnen bewegen. Ik snap dat kwekers het vervelend vinden als hun bollen worden opgevreten, maar aan de andere kant weten die mensen toch ook dat ze in de buurt van een natuurgebied wonen? Zoiets hoort er dan bij. Dat geldt ook voor kadavers. Van mij mogen ze ze weghalen als ze midden op het voetpad liggen of zo, maar verder hebben dode dieren ook een functie in de natuur om als voedsel te dienen.'

Jan Paulides van Vereniging Edelhert zegt zich echt zorgen te maken over de toekomst. 'Misschien is de ellende die er nu is een tijdelijk probleem en vinden deze damherten straks wel voedsel. Maar dan? Die tweeduizend damherten van nu zijn er straks vierduizend en dan zesduizend of achtduizend. Vroeg of laat kom je toch voor de vraag te staan wat je er nu eigenlijk mee wilt. Moet je dan alsnog een massale klopjacht houden? Dan kun je toch veel beter nu al ingrijpen?'

Lees meer in het AD van vandaag.