Van de meesten maakte ze het sterven van dichtbij mee, al bleef de camera dan wel thuis. ,,De dood is altijd aanwezig. Ik heb vooral geleerd om met deze mensen te lachen, want huilen heeft geen zin.''

Vossebelds foto's, opgenomen in een fotoboek, geven een indringend beeld van een wereld die voor haar als verpleegkundige dagelijkse realiteit is. ,,Wat ik elke dag zie, is voor de meeste mensen ver weg. Ze komen zelden in zo'n tehuis. Dat was ook een van de redenen om dit boek te maken. De onwetendheid van de buitenwereld is groot. In dit boek zie je hoe het achter die gesloten deuren werkelijk is. Ontluisterend en confronterend, maar ook ontroerend en soms ook heel normaal. Zelfs in hun meest kwetsbare momenten blijven mensen altijd mensen.''