'Er was een stem in mij die mij dood wou'

Adriaan van Dis loopt de lokaliteit van zijn keuze binnen en kiest een tafeltje bij het raam. Gorssel, in de schaduw van MORE, het museum voor realistische kunst. Achter hem legt een viertal lokalo's een biljartje. Een tafeltje verderop zit een vrouw die hem herkent. ,,Hé, een bekende kop", zegt ze op gedempte toon en met een grote glimlach.

Van Dis woont hier in de buurt. Al zeven jaar, sinds zijn vertrek uit Parijs.
,,Ik heb nog nooit ergens zo lang gewoond als hier."

Hij woont er alleen. De vrouw die hij al ruim dertig jaar liefheeft, is gebonden, maar hij wil geen ander.

Hij bestelt koffie en even later een bal gehakt. ,,Met mosterd, graag." Hij lijkt opgewekt. Toch zegt hij: ,,Ik zie op tegen dit interview."

Het leven heeft Adriaan van Dis een tijdlang niet toegelachen. Hij wil het niet groter maken dan het is, maar hij kan er ook niet omheen. Sporen van die moeilijke periode zijn terug te vinden in zijn roman In het buitengebied. Dit is zijn eerste boek na Ik kom terug, de autobiografisch getinte roman uit 2014 waarin hij, na haar overlijden, over zijn moeder schreef. Hij kreeg er de Libris Literatuur Prijs voor toegekend.

Uw nieuwe boek gaat over eenzaamheid.
,,Ik heb een talent voor eenzaamheid, dat had ik als kind al. Ik ben graag alleen. Maar nu ben ik een tijd heel somber geweest en begon er in dat alleen-zijn iets te knagen waar ik veel last van had. Dat heb ik verwerkt en ik heb het bevochten. Dit boek is het resultaat van een strijd. Ik heb het boze waar ik tegen heb gevochten in een boek gezet en dat is nu dichtgeslagen. Het is opgeborgen."