Oeps. De plasfles vergeten te legen. Het is een misser die ervaren bergbeklimmers niet zo snel zal overkomen, maar als avonturier Eric Arnold het toch één keer niet doet, weet hij meteen weer hoe genadeloos de Mount Everest is met beginnersfouten. Op 5300 meter hoogte is de temperatuur altijd onder nul. In mum van tijd is de fles bevroren. En dus moet hij uit zijn warme slaapzak om op het toilet zijn behoefte te doen totdat de fles is ontdooid.

Welkom in het basiskamp van de Mount Everest. De plek waar Arnold continu het gevoel heeft alsof hij buiten adem is. Waar hij na elke 100 meter stijgen steeds meer honger lijdt en zijn hoofd harder begint te bonken. Waar de verveling toeslaat als hij - zoals nu - moet wachten op die ene klim naar de top.

En toch zit de ambtenaar van de gemeente Rotterdam hier voor de vierde keer. ,,Dat afzien is geen pretje. En het went ook nooit. Maar ik voel me hier toch thuis. Dit is historische grond. Ik heb hier een paar maanden van mijn leven gewoond. Keihard gelachen, maar ook veel verdriet gehad als het weer niet was gelukt. Ik heb hier iets af te maken."

Tragedie
Vorig jaar april was Arnold hier voor het laatst. Toen zaaide een allesverwoestende aardbeving dood en verderf vlak voordat hij naar boven zou klimmen. Van drie kanten kwamen lawines met donderend geraas op hem af. Arnold herinnert zich nog de uit elkaar getrokken tenten. Overal klimmaterialen, aantekeningenboekjes, shampoo, slippers. Alsof een vliegtuig op de top van de wereld was neergestort.

Zeventien klimmers overleefden het niet. Tientallen raakten gewond. De aardbeving gaat de geschiedenis in als de grootste tragedie op de Mount Everest. Arnold kon op tijd in zijn tent komen en had wonder boven wonder geen schrammetje.

Het voelt gek om na zo veel rampspoed weer in dit gebied te zijn. Vooral omdat er niets meer van te zien is. Het basiskamp staat op een gletsjer die meters per jaar de berg afglijdt. Bovendien valt er zo veel sneeuw, dat alle sporen van verwoesting allang zijn uitgewist.

Toch is het angstaanjagende gevoel dat Arnold toen had nog niet weg, merkt hij als hij het basiskamp heeft bereikt en de eerste lawine hoort. ,,Je schrikt toch even als het weer begint te rommelen. Maar dat gevoel verdwijnt snel. De aardbeving was de zwaarste in 80 jaar. Ik ben nuchter genoeg om te beseffen dat de kans heel klein is dat het dit jaar opnieuw zal gebeuren."

Reuzepopcorn
Sinds 20 april verblijft Arnold in Nepal aan de voet van de Mount Everest in de Himalaya. En hoewel het afzien is, weet hij als geen ander hoe bijzonder deze plek is. Het landschap is zo onbeschrijflijk mooi. Wat kan hij genieten van het staalharde blauwe ijs met een los laagje poedersneeuw als decoratie. Of zulke bijzondere ijscreaties dat het lijkt alsof God een hand reuzenpopcorn heeft uitgestrooid.

Ter voorbereiding heeft hij al een klim naar 7100 meter gemaakt. Eén nacht op 6100 meter, daarna op 6500 meter. Het is er zo koud en zijn lichaam protesteert zo fel dat hij zich voor de zoveelste keer afvraagt waarom dit ook weer leuk is.

Een appel die hij van zijn sherpa krijgt tijdens de afdaling is op zulke momenten ineens de lekkerste in jaren. ,,Ik voel mij dan echt als Popeye na een blikje spinazie."

Als dit al een euforisch gevoel oproept, hoe moet het straks dan zijn op 8850 meter? Waanzinnig, denkt Arnold. ,,Daar kan ik eindelijk al die teleurstellingen van de afgelopen jaren afsluiten. Ik ga van het uitzicht genieten, op de foto met de Nederlandse vlag en probeer mijn vriendin te bellen. Maar ik zal me ook realiseren dat dit pas de helft van de tocht is. De meeste ongelukken gebeuren op de terugweg."

Zenuwslopend
Een paar dagen nog is het wachten op de ultieme poging. In het dal gaat Arnold verder aansterken. En hoewel het fysiek niet de zwaarste dagen zijn, kan het toch een zenuwslopende tijd zijn. Elke dag dat er weer een expeditie de top heeft bereikt en met de meest fantastische verhalen terugkeert, kan de vertwijfeling toeslaan. Was dit niet de enige goede dag? Arnold probeert er niet te veel mee bezig te zijn. ,,Ik ben rijper geworden na al mijn expedities en weet waar ik mij op moet richten om mijn doel te halen. Ik heb een plan, veel geduld en dat is waar ik me nu op focus."

Rond 15 mei gaat de 6-daagse laatste etappe beginnen. 5 dagen later moet Arnold dan 'on top of the world' staan. Zou dit de dag worden dat zijn grote droom eindelijk uitkomt? Arnold kan het alleen maar van harte hopen. Maar hij weet ook: zo'n beklimming is af en toe net een pokerspel. Drie keer eerder ging het mis. In 2012 moest hij 250 meter voor de top omdraaien, in 2014 blokkeerde een lawine het pad naar de top en vorig jaar was er die aardbeving. ,,Ik kan veel niet beïnvloeden, maar ik weet dat ik er alles aan heb gedaan om het beste voorbereid naar boven te gaan. Ook als het een beetje tegenzit, moet het lukken. Ik voel me fit en ben er klaar voor."