Jasmijn Berg (26) zit noodgedwongen in de garage van haar ouders. De overheid vindt dat ze zelfstandig moet wonen, maar het vinden van een geschikte plek is vreselijk lastig. Dat geldt voor bijna de helft van de 4600 mensen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking die door belangenorganisaties Ieder(in), Landelijk Platform GGZ en de Patiëntenfederatie zijn ondervraagd.

Er is een tekort aan sociale huurwoningen die geschikt zijn voor gehandicapten. Volgens een derde van de ondervraagden heeft hun woning dan ook niet de juiste aanpassingen: deuren zijn te smal voor een rolstoel, een traplift ontbreekt of het toilet is te laag. Mensen met een verstandelijke beperking voelen zich bovendien eenzaam (40 procent) en onveilig in de buurt (ruim 50 procent van de jongeren).

Ieder(in) directeur Illya Soffel: ,,Ze moeten meedoen in de samenleving, maar zitten intussen eenzaam in een flat. Soms liggen aangepaste woningen zo ver weg, dat mensen hun baan zelfs moeten opzeggen. En áls ze al een relatie hebben is samenwonen vaak onmogelijk."

In de clinch
Femmianne Bredewold van de Universiteit van Humanistiek doet onderzoek naar de woonsituatie van gehandicapten. ,,Deze mensen hebben weinig te besteden dus komen in slechte wijken terecht. Ze wonen alleen en door hun verstandelijke beperking of psychische aandoening komen ze bovendien snel in de clinch met buren." Als er dan ook nog onvoldoende hulp is bij dagindeling - wat 40 procent met mentale problemen zo ervaart - komen ze helemaal in de knel.

,,Professionele begeleiding neemt af door bezuinigingen en juist voor deze groep is het vinden van mantelzorg lastig. Ze vereenzamen, komen in de criminaliteit terecht en worden slachtoffer van misbruik en uitbuiting."

De problemen die gehandicapten nu ervaren, zijn het resultaat van kabinetsbeleid om in rap tempo bedden in instellingen af te bouwen en de verantwoordelijkheid over de heg te gooien bij de gemeente, stelt Iederin-directeur Soffer. ,,Gemeenten en corporaties zouden voor voldoende woningen moeten zorgen, maar dat gebeurt niet in de praktijk."

Jasmijn Berg weet hoe lang de zoektocht naar een passende woning kan zijn voor iemand met een aangeboren groeistoornis en autisme.

,,Ik kan niet 45 minuten op mijn scootmobiel rijden om bij mijn ouders te komen voor hulp, kan niet koken in een keuken met kastjes onder het aanrecht en raak overprikkeld als ik boven een winkelcentrum woon."

Eindelijk heeft ze een urgentieverklaring en vandaag verhuist ze.

Haar nieuwe stulp is 'heel mooi', maar het liefst gaat ze op termijn naar een woongroep, áls daar ooit plek komt. Bredewold vindt dat er meer van dat soort woonvormen moeten komen: ,,Geen afgezonderde instellingen, maar plekken waar mensen samen kunnen leven, midden in de wijk."

Gemeentekoepel VNG gaat in januari met de belangenclubs om tafel.