Klatergoud en kopzorgen op de apenrots

Als geen ander weet Geert Wilders de schijnwerpers op zich gericht te krijgen. Dus een debat over de miljoenennota, waar extra aandacht verzekerd is, is een kolfje naar zijn hand.

Een motie van wantrouwen, weglopen, een krasse uitspraak ('Doe normaal, man!'), Wilders' arsenaal is rijk. En dat is geen overbodige luxe. Waar andere partijen een stabiele achterban kennen, drijft hij op zijn ijzersterke debatkunsten, die dan weer zijn peilingen stuwen.

Van een dure campagne moet hij het in aanloop naar de verkiezingen niet hebben, zo beseften fractiegenoten in januari van dit jaar.

Het zijn de maanden waarin de asielcrisis nog op een hoogtepunt is. Televisiebeelden tonen week in, week uit vluchtelingen op drift. En de PVV weet zich met haar onvervalste grenzen-dicht-standpunt koning van de peilingen. De fractieleden lopen met hun borst vooruit door het Kamergebouw, het zelfvertrouwen groeit evenredig aan de opiniecijfers van peiler Maurice de Hond.

Achter de schermen zijn echter zorgen. Geert Wilders zweept zijn fractie op om 'verzetsspray' uit te delen op de markt in Spijkenisse, zodat vrouwen zich met die 'legale pepperspray' kunnen verdedigen tegen de 'islamitische testosteronbommen' die ons land 'overspoelen'. Er is echter een probleem: de fractie heeft geen geld om de busjes te kopen, zo reconstrueert een betrokkene.

De fractie van de partij die zich virtueel de grootste van Nederland waant, heeft geen cent te makken. Hoewel de overheid veel partijkosten dekt, is de PVV verder afhankelijk van giften. Dat doet de fractierekening blijkbaar niet overlopen. Wilders en een handvol naasten tikken uit armoede zelf maar ieder 100 euro af om de sprays te laten aanschaffen.

In Spijkenisse klaagt men daags erna dat er te weinig busjes spray zijn. ,,Ze waren wel heel gauw op, beetje raar'', moppert een vrouw die dag.