Meejanken om de kinderen die doodgaan

Ik zit in de auto en hoor op de radio dat voor het einde van het jaar vijftigduizend kinderen in Nigeria van de honger zullen sterven, omdat het gevecht tegen Boko Haram voor enorme voedseltekorten heeft gezorgd.

Ik denk aan mijn eigen baby, met haar dikke spekbenen, en schiet vol.

Ik zie op Facebook het filmpje van de withelm die in de Syrische stad Idlib een baby van een maand oud onder het puin vandaan haalt. De man barst in huilen uit.

Ik denk aan mijn eigen baby die in haar bedje ligt te slapen, en schiet vol.

RTL-correspondent Olaf Koens twittert dat in Aleppo kinderen geopereerd worden zonder verdoving, omdat de verdovingsmedicatie op is.

Ik retweet het en daarna maak ik een fles voor mijn eigen dochter.
En ik wil erover schrijven, maar bij elke zin die ik tik, denk ik: nu gaan ze roepen dat er in Nederland ook onrecht is en dat we daar eerst maar eens iets aan moeten doen. Of ze roepen iets over ontwikkelingshulp en een strijkstok. En daarna nog iets over 'testosteronbommen'.

En wat moet ik er ook over schrijven? Bij dit soort vreselijk nieuws verval ik meteen in uitgekauwde clichés over de spekbenen van mijn eigen dochter.

En zo zou ik er bijna niks over zeggen.

Ik deel de nieuwsberichten op Twitter en koop daarmee mijn passiviteit af. Een goedkope aflaat waar de kinderen in Nigeria en Syrië helemaal niks aan hebben.

Het zijn kinderen. Er gaan duizenden kinderen dood. Ze worden gebombardeerd, ze krijgen geen eten. Ze zijn speelbal in oorlogen waar ze zelf helemaal niks aan kunnen doen.

Ze zijn kinderen. Ze gaan dood en alles wat ik doe is een beetje meejanken, een beetje geld overmaken en tweetjes retweeten.

Het zijn kinderen. We zouden het er elke dag over moeten hebben. We zouden moeten schreeuwen. En voor elke keer dat ik volschiet zou ik geld over moeten maken. Dáár hebben ze wat aan.

En welk argument je nu ook op AD.nl of op Twitter of Facebook gaat zetten om mij de mond te snoeren, dat maakt niet uit.

Het zijn kinderen.