Onbetaald gestaar

,,Kun je het zien?" Geschrokken wendt de mollige vrouw haar blik af. Meewarig schud ik mijn hoofd. Beschaamd kijkt ze naar haar even dikke dochter in korte broek die nu angstig naar de grond staart. ,,Jezus!" sis ik binnensmonds. Ik weet niet op wie ik bozer ben, op de starende zeekoeien die traag voorbij zeilen op de loopband van de luchthaven, en mij het gevoel geven dat ik een attractie ben, of op mezelf omdat ik geen controle heb over mijn emoties.

Vijf minuten eerder rekende ik een veel te dure aftersun met nutteloze glitters af, toen de man achter mij in de rij vroeg: ,,Ga je nou weer alleen op vakantie?" Ik schudde mijn hoofd: ,,Nee hoor", stamelde ik dommig. ,,Gelukkig, ik begon al medelijden met je te krijgen.'' Gegeneerd kijk ik naar de kassierster die mijn boarding pass aanneemt. ,,In je eentje, daar is niks mis mee hoor!" troost zij mij.

Ik knap uit elkaar van woede. Nog een paar uur en ik ben in het buitenland. In de hak van Italië. Ik ga kilo's pasta naar binnen werken en mijn bleke huid laten bruinen door de felle zon. Nee, niet alleen nee, maar wel onherkenbaar.  

Tijdens mijn research is me verzekerd dat maar weinig Nederlandse toeristen de hak halen. ,,Die blijven steken in Toscane'', zo werd mij uitgelegd. ,,Britten voornamelijk, ja, en Duitsers natuurlijk...'' Prima, want die hebben geen idee wie ik ben. Maar goed, als ik echt undercover had willen zijn, dan was ik in de zomer beter binnen gebleven en had ik mijn vakantie in oktober geboekt, naar een bestemming als Alaska of gezellig Groenland. Een omslagdoek met capuchon, plus nieuwe zonnebril, moeten me beschermen tegen de landgenoot met doorzettingsvermogen, die de hak van Italië wel haalt.

In het vliegtuig lees ik in de Vanity Fair dat Bill Cosby's verhoren over zijn seksleven toch openbaar mogen worden gemaakt. De rechter oordeelde dat, gezien zijn publieke beroep, het volk recht heeft op die informatie. Door zelf het podium op te lopen, accepteert hij de beperking van zijn aanspraak op privacy. Zo is het natuurlijk ook maar weer.

Niemand treft blaam behalve ikzelf. ,,Bent u lekker naar me aan het kijken?" zou ik zonder enige ironie moeten vragen aan de amoebe die naast me zit. ,,Geniet ervan hè, ik heb er immers zelf voor gekozen om door het leven te gaan als een aap in een dierentuin.'' Twee duimen omhoog plus olijke glimlach. ,,Fotootje erbij?''  

In plaats daarvan trek ik chagrijnig mijn hoodie over mijn hoofd. ,,Het halve vliegtuig zit vol Nederlanders, die worden toch direct in die hak afgeleverd??" appt mijn met zwarte pet vermomde reisgenoot vanuit een andere rij, voor het opstijgen. Zalig, vakantie. Jammer dat ik geen boerka heb ingepakt. Als het vliegtuig begint te dalen is de lucht strakblauw, de zee turquoise en zijn de stranden onder ons wit.

Terwijl de passagiers opgetogen babbelen in afwachting van hun welverdiende vakantie, verlang ik terug naar de donkere krochten van een of ander theater. Liever de blikken van mensen met ticketjes in de hand, dan al dat onbetaalde staren. Op het toneel hoef ik me niet te verstoppen, daar ben ik mezelf niet en daarom des te meer. Mijn hart is een kijkdoos, daar is geen ontkomen aan.