Ze kunnen niet meer koppeltjeduikelen. Weten niet meer dat ze op tijd moeten afremmen als ze op het schoolplein hard op iets afrennen. Zeggen doodleuk tegen de juf dat ze van hun ouders 'geen gevaarlijke dingen' mogen doen.

Het was geen florissant beeld dat gisteren in deze krant werd geschetst: onze kinderen weten niet meer hoe te vallen. Hun motoriek is zo beroerd dat de gevolgen, als het misgaat tijdens de gymles of het spelen op het plein, groot zijn: vorig jaar belandden wekelijks ruim 700 scholieren op de eerste hulp van een ziekenhuis na een ongeluk op school.

Spelcomputers en de televisie, stellen onderzoekers, hebben buiten spelen verdrongen en zorgen voor de rammelende motoriek. Maar de schuld ligt net zo goed bij de ouders, die veel te voorzichtig met hun kinderen omgaan. We voeden onze prinsen en prinsesjes op als watjes.

Dat is allang geen tegendraadse constatering meer. Luister naar Luc Stevens, emeritus hoogleraar orthopedagogiek aan de Universiteit Utrecht: ,,Het is rijkelijk beschreven en gedocumenteerd dat ouders dichter op hun kinderen zitten, risicovermijdend gedrag vertonen. En dat heeft z'n beperkingen voor de opvoeding. Kinderen hebben ruimte nodig om de wereld te leren kennen. Je kunt ze niet opsluiten, niet van honderd regels voorzien. Zo werkt een ontwikkeling niet.''