Een basisschool in Amstelveen test fietshelmpjes uit. © Berry Stokvis

Onze kinderen zijn watjes

verwengeneratieWatjes brengen we groot. Motorisch onderontwikkelde prinsjes en prinsesjes, omdat we risico's zo veel mogelijk uitbannen. Waarom doen we dat? En kan het niet anders?

Jeroen Schmale 01-06-16, 19:00 Laatste update: 19:01

Risicovol spelen is noodzakelijk. Dan pas je je later veel makkelijker aan

TIPS

1 Frustreer je baby
Psycholoog Jan Derksen: ,,Zorg dat ze ergens niet bij kunnen, zet niet zelf dat laatste blokje op de toren omdat je bang bent dat die anders omvalt. Dan gebeurt dat maar, dat is niet erg. Uit wetenschappelijke publicaties blijkt dat kinderen die daar in de eerste twee levensjaren mee te maken krijgen, op latere leeftijd veel beter met frustraties en tegenslagen omgaan.''

2 Tel tot 17
Een Noorse pedagoog kwam deze regel tegen op een Canadese school, vertelt ze in het Onderwijsblad van de AOB. ,,Als leerkrachten iets riskants zagen, dan moesten ze langzaam tot 17 tellen. En wat bleek? Na die 17 seconden was het heel vaak niet meer nodig om in te grijpen. Kinderen vonden zelf hun weg.''

3 Accepteer risico's
Professor Stevens citeert graag de Poolse pedagoog Korczak: 'Kinderen hebben het recht zichzelf te zijn, recht op de dag van vandaag en recht op de dood'. ,,En zo is het.''

Ze kunnen niet meer koppeltjeduikelen. Weten niet meer dat ze op tijd moeten afremmen als ze op het schoolplein hard op iets afrennen. Zeggen doodleuk tegen de juf dat ze van hun ouders 'geen gevaarlijke dingen' mogen doen.

Het was geen florissant beeld dat gisteren in deze krant werd geschetst: onze kinderen weten niet meer hoe te vallen. Hun motoriek is zo beroerd dat de gevolgen, als het misgaat tijdens de gymles of het spelen op het plein, groot zijn: vorig jaar belandden wekelijks ruim 700 scholieren op de eerste hulp van een ziekenhuis na een ongeluk op school.

Spelcomputers en de televisie, stellen onderzoekers, hebben buiten spelen verdrongen en zorgen voor de rammelende motoriek. Maar de schuld ligt net zo goed bij de ouders, die veel te voorzichtig met hun kinderen omgaan. We voeden onze prinsen en prinsesjes op als watjes.

Dat is allang geen tegendraadse constatering meer. Luister naar Luc Stevens, emeritus hoogleraar orthopedagogiek aan de Universiteit Utrecht: ,,Het is rijkelijk beschreven en gedocumenteerd dat ouders dichter op hun kinderen zitten, risicovermijdend gedrag vertonen. En dat heeft z'n beperkingen voor de opvoeding. Kinderen hebben ruimte nodig om de wereld te leren kennen. Je kunt ze niet opsluiten, niet van honderd regels voorzien. Zo werkt een ontwikkeling niet.''