Op het moment dat Jaap Bressers die grote golf in duikt, aan de Portugese kust op een prachtige onschuldige zomermiddag, hoort hij 'krak' en weet hij dat het mis is. Onder water ligt een hoge zandbank en Jaap breekt door een onhandige pech zijn nek. Meteen voelt hij dat het foute boel is.

Hij ligt met zijn gezicht naar beneden, onder water en ziet een arm voorbijdrijven. Het duurt even voordat hij snapt dat het zijn eigen arm is. Alle controle over zijn lijf is weg. Dan heeft hij door dat hij geen adem kan halen en langzaam realiseert hij zich dat dit het wel eens geweest zou kunnen zijn: hij gaat sterven. Net op tijd wordt hij door een nieuwe golf omgedraaid en kan hij een hap lucht nemen. In de war spoelt hij aan op het strand.  

Jaap heeft een hoge dwarslaesie en kan zich vanaf zijn borst niet meer bewegen. In het ziekenhuis slaat de paniek toe. Stel je voor: daar lig je dan. In een vreemd land, met een vreemde taal, in een vreemd lichaam. Helemaal alleen. Jaap schreeuwt het uit, van wanhoop, van verdriet en angst. Niemand komt. Dus Jaap schreeuwt harder - ze kunnen hem door het hele ziekenhuis horen. De deur gaat open en een verpleegster loopt naar zijn monitor. Ze checkt de grafiekjes, draait aan een knop en verdwijnt weer. Er komen hier elke dag duikslachtoffers. Dat weten ze nu wel. Jaap is eindeloos alleen.  

Die nacht, tijdens een nieuwe paniekaanval, is daar opeens broeder Carlos. Hij heeft Jaap nog niet eerder gezien, maar doet iets dat tot nu toe nog niemand deed: hij leeft zich in. Carlos kijkt naar Jaap en ziet hem ook echt, met al zijn angst en onzekerheid. Hij legt zijn hand op Jaaps schouder en zegt: ,,It's okay."  

Voor Jaap is het een verschil tussen leven en dood. Iemand die ziet dat hij er is. Iemand voor wie hij er toe doet. Carlos heeft niet eens in de gaten hoe bijzonder het is wat hij doet: hij doet gewoon z'n werk. Maar voor Jaap heeft hij iets groots gedaan: hij gaf hem precies de goede aandacht, toen hij die het hardste nodig had.  

Het is nu ruim tien jaar na dat duikongeluk en Jaap vertelde laatst tijdens ons seminar over zijn attente verpleger. Hij noemde het bijzondere moment van die hand op zijn schouder een 'carlos-momentje' en hij zei: 'iedereen kan een Carlos zijn voor een ander. Het gaat niet om grote dingen. Het gaat om aandacht. Inlevingsvermogen. Er echt even zijn voor elkaar.' Want juist in die kleine momenten, zit het allergrootste.

Reageren? magazine@persgroep.nl