Het is niet ondenkbaar dat deze moord volgend jaar op de kalender staat, reageert een politiewoordvoerder. ,,We hebben 220 coldcase-zaken in beheer. Die kunnen niet allemaal tegelijk op de kalender. We moeten keuzes maken. Daarbij kijken we bijvoorbeeld naar spreiding over het land.''

De moord op Schrievers is een van die coldcase-zaken. ,,Dat betekent dat het onderzoek open blijft en bij nieuwe ontwikkelingen aan de zaak gewerkt kan worden. Als er nieuwe ontwikkelingen zijn, brengen we daar de nabestaanden van op de hoogte. Dat doen we ook als we overwegen een zaak op de kalender te plaatsen'', zegt de woordvoerder. De kalender komt te hangen in gevangenissen en reclasseringskantoren, in de hoop dat (oud) gedetineerden met nieuwe aanwijzingen komen.

Dochter Nicole was net 20 toen drie pistoolschoten een einde maakten aan het leven van vader Harrie, familieman en werkvoorbereider groen bij Breed, het werkvoorzieningschap. Dit is haar verhaal:

,,Mijn moeder had de deur opengedaan, ze dacht dat het mijn broer was. Die was gaan nachtvissen en had net gebeld dat hij naar huis kwam. Ook zoiets: als hij tien minuten eerder was geweest, was hij erbij geweest. Je moet er niet aan denken. Mijn vader was al naar boven, naar bed. Wat ik bij Opsporing Verzocht heb gezien en van mijn moeder heb gehoord, was dat er drie mannen waren. Er is geroepen 'Blijf staan of ik schiet'. Mijn vader was een beer van een vent. Je kreeg hem niet kwaad, alleen als je aan zijn gezin kwam. Hij moet op ze af zijn gestormd. Ze hebben meteen geschoten, drie keer.’’

,,De politie heeft misschien wel dertien mensen gearresteerd en die allemaal laten gaan. Als iemand vraagt hoe mijn vader is overleden en die kent mijn achtergrond niet, zeg ik alleen: 'Plotseling'. Soms vragen mensen die mijn achtergrond wél kennen, hoe het met de zaak van mijn vader is. Dan zeg ik dat de daders nog niet gepakt zijn. Hun reactie is vaak: 'Je staat zo sterk in het leven', maar wat moet je dan? Hoe moet je met zoiets omgaan? Dat doe je op de automatische piloot.’’

,,Niemand ziet aan mij dat ik er last van heb - ja, mijn vriendin. Maar ik trek me vaak terug in mezelf. Zoals met de kerstdagen. Dan ben ik letterlijk ziek, krijg het aan mijn maag. Of met Oud en Nieuw. Klokslag twaalf uur gaan mijn gedachten naar mijn vader. Ik denk er elke dag aan, maar op dat soort dagen langer. Het is een litteken dat je altijd voelt. Ik kan soms zo woedend worden. Want de daders, die lopen nog rond. Ze zijn met een pistool binnengedrongen en hebben ermee geschoten. Onze vader weggenomen. Er moeten mensen zijn die hier meer van weten en hun mond dichthouden. Hoe kun je jezelf dan nog in de spiegel aankijken?’’

,,Ik hoop op gerechtigheid. Voor ons gezin. Want het gaat niet om mij. Ik wil niet zielig zijn. Maar ik rust niet tot het voorbij is. Tot ik het een plaatsje kan geven.’’