Natuurlijk laat onze regering steken vallen, maar wie niet?

Een column over nagels knippen, dat zou getuigen van slechte smaak. Tenzij natuurlijk in het podologisch maandblad. Maar mag je nagels knippen in een column? Als het gaat over een middagdipje wel, vind ik. Nagels, een dipje in het humeur: perfecte match. Vooral teennagels overigens, maar dat doe ik u niet aan.

Het is zondag. Ik sta op de veranda achter ons huis m'n vingernagels te knippen, in het laatste licht van de dag. Ik ben niet van de schaartjes trouwens. Ik hou van zo'n knipper, waarvan je even een lipje moet omdraaien en die dan de perfecte nagelhakker wordt. Nobelprijs voor de uitvinder, wat mij betreft. Enfin, de veranda is de beste plek van het land om je nagels te knippen, want binnen moet je direct weer stofzuigen. Het is 16.54 uur. Dat weet ik, omdat ik net nog even de iPhone heb gecheckt. In mijn inbox zitten honderden mails van heel veel aardige en lieve mensen over hun eigenaardigheden, hun hobby's en liefhebberijen. Maar ook onderliggend hun zorgen over hoe het nou verder moet, met die Covid, met hun ouders, met de eenzaamheid, de kinderen en de kleinkinderen en de vaccinatie. En dan zijn er nog wat brieven van boze mensen. Die de regering verwijten dat ze er 'een puinhoop' van maakt. Dat het allemaal een samenzwering is. Die lees ik ook. Ik antwoord ook wel eens. Netjes. Maar soms wil ik wel terugschreeuwen: hou toch op, allemaal. Natuurlijk laat onze regering steken vallen. Maar wie niet? Denk je dat het helpt om de kont tegen de krib te gooien? Zullen we gewoon even proberen de rit uit te zitten?

Knip. Weer eentje de modderige wintertuin in. Al die maanden dat we ons druk maken over die enge ziekte. Over twintig jaar is deze periode misschien nog maar een voetnoot in de geschiedenisboeken. Knip. Drie huizen verder heeft iemand kerstlampjes in een boom gehangen. Vrolijk, maar ook slordig, je kunt niet anders concluderen. Het is een slordige sliert in een slordig jaar. Dat overigens ook veel vrolijkheid kende, da's waar. Niet te somber, ouwe nagelknipper. Knip. En klaar. Ik draai me om en van buiten zie ik dan mijn eigen huiskamer. De boom, flonkerend, de kleintjes die ervoor met de Lego spelen. Mijn vrouw die een boek leest. Het ontroert me. Het komt allemaal wel weer goed.

Reacties: frankpoorthuis@dpgmedia.nl