Schrijver Herman Koch vertelt over een liefdesverhaal in coronatijd

Luister je liever naar het verhaal? Klik op bovenstaande video waarin Herman Koch het zelf voorleest.

Wat komen die mensen dicht bij elkaar! is de overheersende gedachte. Ze kennen elkaar nog maar net, en nu naderen hun gezichten elkaar al, hun lippen. Geen mondkapjes die eerst moeten worden afgezet. Geen handen die na afloop van de omhelzing anderhalve minuut lang met desinfecterende gel moeten worden gewassen. 

Ik moet hun eerste ontmoeting aanpassen. Niet langer meer in een horecagelegenheid, en ook niet bij een cursus salsadansen. Een strand is misschien ok. Een niet te druk strand uiteraard. Ze proberen de aangeraden afstand in acht te nemen, maar het valt ze zichtbaar moeilijk. De jongen zoekt de hand van het meisje. Zij heeft gelukkig een flaconnetje hand-gel bij zich. 

Ik moet de dialogen aanpassen. In de oorspronkelijke, de in een paar weken sterk verouderde versie, hadden ze het over gewone dingen. Over de toekomst. Hun dromen. 

Het meisje denkt aan hun relatie die op het punt van beginnen staat. Als ze goed is geïnformeerd start de competitie niet voor 1 september. Dat zijn bijna vier maanden waarin ze elkaar beter kunnen leren kennen. Daarna zien we wel weer verder, denkt ze. 

De jongen vertelt haar niet dat er plannen zijn om de Premier League al veel eerder dan 1 september op te starten. Hij denkt aan de paradijselijke zaterdagen en zondagen waarin hij naadloos van de ene wedstrijd in de andere gleed. Hij denkt aan hoe hij dat straks aan het meisje uit zal moeten leggen. We kunnen vanmiddag niet naar de bioscoop, oefent hij in gedachten de zinnen die hij in die niet eens zo verre toekomst zal moeten uitspreken. 

En nee, ook niet naar het strand. Om vier uur begint Liverpool- Manchester United. Vandaag kan Liverpool eindelijk officieel kampioen worden. 

Ik twijfel nu alleen nog of ik de rest ook aan moet passen. In de verouderde versie gaat de zon langzaam onder. De rode en gele stralen beschijnen hun gezichten. Hun lippen naderen elkaar. Een meeuw duikt naar een vis. 

Het was zo’n mooi einde. Een einde met een belofte voor een vervolg. Een verhaal is als een ijsberg, zei Ernest Hemingway al. Wij zien alleen het topje, het grootste deel van de berg bevindt zich onzichtbaar onder water. 

Nog niet zo lang geleden was een kus het eerste begin. In het huidige tijdsgewricht nemen de kersverse geliefden een enorm risico. In de oude versie van mijn verhaal waren er uitsluitend beloften, Van iets moois. Van jaren van geluk, van kinderen misschien wel. In de aangepaste versie is er kans op besmetting, het zoeken van een thermometer, het hoesten in een elleboog en het downloaden van een corona-app. 

Daar had ik echt geen trek in. Daarom verschijnt er nu een drone aan de snel verduisterende hemel. Een drone die met blikkerige stem informeert of de jongen en het meisje tot dezelfde familie behoren. 
Nog niet, willen ze antwoorden, maar dan worden ze al gesommeerd elkaar los te laten en naar huis te gaan. 

Daarna wilde ik, als een soort knipoog naar een nog verder verwijderd verleden, ze de trein naar huis laten nemen. Een lege trein, getrokken door een stoomlocomotief. Of misschien nog beter een postkoets. Maar Hemingway indachtig heb ik stoomtrein en postkoets toch maar weggelaten. 

Deze samenwerking is tot stand gekomen met het CPNB. Voor meer verhalen kun je terecht op Hebban.nl

Bekijk meer video's van #NLblijftThuis: