Het is bijna tachtig jaar geleden, maar Nita de Jong ziet zichzelf nog zo zitten aan de keukentafel. Een meisje met pijpenkrullen, smullend van de havermoutpap die ze voorgeschoteld kreeg. 

Rotterdam was ver weg, net als haar ouders, maar het meisje uit de grote stad voelde zich bij het echtpaar Herman en Dorothea Kamerich en hun huishoudster Milly Huetenlauch thuis. In het huis aan de Wilhelminastraat werd ze liefkozend ‘Niteke’ genoemd. 

Nita de Jong zou tijdens de oorlog zes tot acht weken doorbrengen bij haar gastouders in Oldenzaal, vanwege het gevaar in haar geboortestad Rotterdam. Maar weken werden maanden. En maanden jaren. Twee jaar bleef de kleine Nita in het ‘oosten’.