Bling bling in Pyeongchang

De Spelen begonnen met een knal. Boem. Daar stond plotseling de relatief onbekende Carlijn Achtereekte in de geschiedenisboeken als olympisch kampioen. Ireen Wüst en Antoinette de Jong maakten de clean sweep compleet.

Nooit meer zal er een schaatser zijn die de 5000 meter zó beheerst als Sven Kramer. Dat onderstreepte de Fries met zijn derde olympisch goud op rij. Niet de Spelen die hij zich had voorgesteld, maar deze race was ouderwets vakwerk.

Ook dit seizoen was er weer lang twijfel: is Ireen Wüst op tijd in topvorm? En zoals altijd stond ze er op de juiste dag. Wüst completeerde in Pyeongchang een olympische medaillekast om stil van te worden.

De 1500 meter leek een strijd te worden tussen Kjeld Nuis en Koen Verweij. Maar dat werd het nooit. De koningsafstand was een prooi voor de man die al zo lang droomde van olympisch succes. En Patrick Roest sloop mee naar het podium.

Het is ongekend hoeveel schaatstalent Jorien ter Mors in haar lijf heeft. Ze reed een prachtig shorttracktoernooi en veroverde net als vier jaar geleden goud op de langebaan. Een 1000 meter als een kunstwerk.

Daags na de nederlaag van Kramer en de Anema-rel, was daar ineens Esmee Visser. Als een onbezorgd veertje stoof ze naar goud op de 5000 meter. En alles was weer goed in kamp Nederland. Annouk van der Weijden greep nét naast brons.

Sommige gouden medailles blinken nét even wat meer dan andere plakken. Die van Suzanne Schulting was een speciale. De manier waarop ze won, de voorgeschiedenis, het interview achteraf... Alles klopte.

De laatste individuele schaatsafstand werd zowaar opgepookt tot een heuse Nederland - Noorwegen. Het zat Nuis niet mee - valse start, clowneske opponent, slechte wissel - maar hij toonde zich de onbetwiste koning van Gangneung.