Het werd zoals verwacht een veel minder uitbundige openingsceremonie dan we inmiddels gewend waren uit bijvoorbeeld Londen en Rio de Janeiro. De nadruk van het eerste gedeelte lag op het verbinden en de ingewikkelde weg die de sporters het afgelopen jaar hebben moeten afleggen richting Tokio. Later was er ook nog voldoende ruimte voor vuurwerk, dans, lichtshows en ander spektakel. Op het podium in het stadion werden Mt. Fuji en de zon getoond, twee prominente symbolen van gastland Japan.

Toen de Japanse keizer en IOC-voorzitter Thomas Bach hun entree hadden gemaakt en de Japanse vlag gehesen was, werd er kort een moment van stilte in acht genomen. Niet alleen voor de slachtoffers van het coronavirus, maar ook ter nagedachtenis aan de elf Israëlische sporters die tijdens de Spelen van 1972 in München werden vermoord door Palestijnse terroristen. De families van de overledenen hadden het IOC al vaak verzocht om tijdens een openingsceremonie een minuut stilte te houden. Lang tevergeefs, maar vrijdag in Tokio gebeurde dat alsnog.

Vervolgens was het tijd voor de traditionele Parade of Nations, oftewel het voorstellen van alle deelnemende teams/landen. Nederlands was volgens het Japanse alfabet als 39ste aan de beurt, met als vlaggendragers de jongste én de oudste deelnemer. Keet Oldenbeuving en Churandy Martina genoten zichtbaar van hun moment, net als de ongeveer 40 andere afgevaardigden van TeamNL. Zij besloten overigens direct alweer het stadion te verlaten, ongetwijfeld om het risico op besmetting zo klein mogelijk te houden.

De openingsceremonie eindigde zoals altijd met het ontsteken van het olympisch vuur, ditmaal was het Naomi Osaka die de eer had. De nagebootste berg Mt. Fuji ging open en de tennisster stak de vlam aan, om het symbolische startsein te geven voor deze Olympische Spelen.