Hoewel carnaval allemaal wat anders verliep dan we normaal gewend zijn, was de donderdag erna weer als vanouds gevuld. Dat is de jaarlijkse dag waarop we het jongvee dat nog geen ‘bilnummer’ heeft, voorzien van een koudmerk. 

Koudmerkstempels zijn bronzen nummers die je in een badje van methanol en droogijskorrels zet. Dit droogijs is bevroren koolzuurgas, wat ondertussen vele toepassingen kent. Als het ontdooit, krijg je geen smeltwater en dat is vaak erg handig. Dit droogijs heeft een temperatuur van 79,8 graden onder nul en de methanol krijgt dezelfde temperatuur, terwijl het nog niet bevriest. 

Dan krijgen we te maken met een bijzonder fenomeen. Wanneer je deze koude bronzen nummers 30 seconden op de zwarte of rode vacht van een koe drukt, vallen binnen enkele weken daar de gekleurde haren uit. Daar komen witte voor terug. De diepe kou werkt binnen enkele seconden verdovend, zodat de koe er weinig tot geen last van heeft, maar er wel een zeer mooi eeuwig nummer voor terugkrijgt. 

Iedere bonte koe heeft een verschillende aftekening en vroeger werden die op een schets ingetekend. Dat was dan tevens je eigendomsbewijs. In de jaren 90 kwamen er veel eenkleurige vleeskoeien, ook onze witrikken zijn erg moeilijk van elkaar te onderscheiden. Daarom zijn toen de gele oorbellen met uniek nummer ingevoerd. Alleen zijn deze oorbellen bijvoorbeeld tijdens het melken niet te zien, omdat je dan alleen de achterkant van de koe in beeld hebt. Terwijl een goede herkenbaarheid fouten en misverstanden voorkomt. Koudmerken biedt de oplossing daarvoor.