Gewillige knotten, ‘maar elke dag vraag ik me af waar ik aan ben begonnen’

Donderdagmorgen, het is een paar graden boven nul. In het kwelwater van de IJsbaan in Hank dobberen twee statige zwanen, heel relaxed. Eromheen zwemmen een paar meerkoeten, die zijn al wat drukker van aard. Het is een prachtig stukje natuurgebied, maar één stukje is wel degelijk gecultiveerd. Daar staan twaalf verschillende wilgensoorten.

Die krijgen nagenoeg elke donderdag - mits het weer het toelaat - alle aandacht van Piet Prinsen, hij heeft deze wilgenteelt eigenhandig opgebouwd. Toen pakweg vijftien jaar geleden natuur- en milieuvereniging VMB Hank van de gemeente groen licht kreeg om dit stukje natuur te onderhouden, klopte zijn broer Ton bij hem aan. Er stonden alleen schietwilgen, zou Piet daar niet wat meer variatie in aan kunnen brengen?

Dat kon. En toen begon het gevecht tegen diezelfde natuur. ,,Het was één grote wildernis. Dus machines inzetten, zoals een maaibalk of een ploeg, was niet mogelijk. Ik heb alles zelf gedaan, met de schop. Perceeltjes gemaakt, eromheen greppels gegraven voor de irrigatie. Of ik wel eens heb gedacht waar ik aan was begonnen? Dat denk ik nog elke dag”, lacht Piet, die opgegroeid is in Hank en in Geertruidenberg woont.

Lees verder onder de foto 

Dat Ton met zijn vraag bij Piet terechtkwam, was niet meer dan logisch. ,,Dik twintig jaar geleden was ik een van initiatiefnemers voor excursies naar de Deeneplaat in de Biesbosch. Daar hebben vroeger de griendwerkers gewerkt en door de week gewoond. Van lieverlee, via het opknappen van de leefkisten en het volgen van cursussen, kom je veel meer te weten over wilgen. Ik ben die enorm gaan waarderen. Het hout, de naam zegt het al, is gewillig. Je kunt er van alles van maken, van schuttingen tot manden. Door zijn grillige vorm is het ook nog eens een prachtige boom.” 

Het allermooiste: ,,Het voorjaar. Kale knotten, en in een week tijd schieten de tenen eruit.

Dat er zo veel verschillende wilgensoorten staan, is te danken aan de Pannekoek, een stukje griend in Werkendam. ,,Daar staan allerlei soorten. Stekken meegenomen, hier in de grond gezet. Na vier jaar de boel op kniehoogte afgezaagd. Konden we voortaan gaan oogsten.”

Dat gebeurt dus in de winter. Piet verzamelt de mooiste takken. Die drogen een jaar op zijn zolder. Na een bad van twee weken kan hij dan de tenen zijn wil op leggen om er manden of zelfs rammelaars te creëren.

Altijd is er werk op zijn perceeltje. Zo moet in de zomer het onkruid de voet dwars worden gezet. Of een sluisje aangepakt, omdat de bever daar zijn tanden in heeft gezet. ,,Trouwens, ik heb gemerkt dat die bever mijn hulpje is geworden. Die leerteen hoef ik niet meer te snijden, hij heeft alles al weggevreten.”

Over hulp gesproken: Piet is 79 jaar, moet na gaan denken over een opvolger. ,,Heb ik al gedaan, geïnformeerd bij de milieuvereniging. Niemand stak zijn hand op. Heel jammer, want is zó mooi om hier een dag in de week in de natuur bezig te zijn.” 

Je krijgt er zelfs een bonus bij: ,,De roodborstjes zijn heel tam, zitten op mijn hand. Fantastisch toch?”