Wat een flutwinter: ‘Het moest maar eens lekker gaan winteren’

Zullen we toch bij de kalfjes ‘de rug eruit scheren’? De pinken – onze puberdieren – zijn allemaal compleet geschoren. Zij hebben in de herfst een dik pak haren ontwikkeld. Als ze op stal komen voor de winter, halen we die winterjas eraf. Wij doen immers ook onze jas uit als we binnen zijn. Maar onze kleintjes hebben nog van die donzige haren. Die haal je in principe niet weg. Baby’s gaan ook niet elke zes weken naar de kapper, toch? Maar ze zijn wel vatbaarder, hebben nog niet veel weerstand. En dus krijgt een kalf dat staat te klapbuiken – onregelmatige buikademhaling – eerst een dekje op. Een paar dagen later volgt nog een dier, en nog één. Een week later wordt het te warm; alle dekjes gaan weer af. Ineens ligt er een stapel was voor de wasmachine. Zijn deze weer bijna schoon en droog, dan pak ik er alweer één af voor een volgend kalfje.

Hoewel, een volgend kalfje... Met mijn telefoon zoek ik het dier op in onze dieradministratie. Wat ik al dacht: Jolanda 245 had eerder al longklachten. Ik zie het ook aan haar consumptiepatroon en d’r haarkleed. Zij zou gebaat zijn bij een éénmalige injectie met een specifiek geneesmiddel. Maar regelgeving dwingt me dat zolang mogelijk uit te stellen. En die verrekte ‘kalf-oke-score’ werkt ook tegen. Een administratief gedrocht opgedrongen door onze melkfabriek, en bedacht vanachter een bureau. Kale rapportcijfers over mijn prestaties inzake jongvee-verzorging. Zonder dat ik kan aangeven dat het vierde kwartaal 2019 een flutwinter betrof, waarin ziekmakende bacteriën welig tierden.