Deze moeheid gaat ver na de laatste lockdown pas over, er is niet tegenop te slapen

Er zit een stukje 'moe' in mijn brein. De meeste dagen blijft het klein, hoor. Dan is het bijna iets lekkers, een gevoel waarvoor ik me open kan stellen, achterover leunend in een luie stoel. Kom maar even 'moe', neem het maar over. Dan doezel ik een beetje weg en voelt alle gekwetter en gedoe in huis als een vage mist om me heen.

Maar andere dagen zwelt 'moe' langzaam als een ballon tot achter mijn ogen en soms, als ik bijvoorbeeld aan tafel zit bij drie kinderen die de ene minuut half-ruziënd, de andere weer luid lachend aan het monopolyen zijn, neemt de moeheid mijn hele hersenpan over. Dan knalt het er bijna uit, kan ik mijn hoofd enkel nog bijeenhouden door mijn vingers een beetje masserend tegen mijn slapen te drukken.

Misschien herkent u het. Ik noem het 'moe', maar er is eigenlijk niet tegenop te slapen. Ik schat dat het pas weggaat drie maanden na de laatste lockdown, in november van dit jaar, als we allemaal bijna vergeten zijn hoe het ook alweer was, die 1,5 jaar corona. Het is ook niet enkel slaaptekort, vermoed ik. Het is een samengebalde mix van een jaar quarantaine, zes maanden thuisonderwijs, 800 online meetings, 240 potjes Qwixx, weinig zon en 300 stamppotten.

Als ik psycholoog was of een andere mensenmensdokter, zou ik er een mooie hippe term voor verzinnen en daarmee groot geld verdienen. 'De lockdownkoorts' bijvoorbeeld. 'Het nieuwe RSI', zouden de kranten en tijdschriften me citeren in grote interviews. OP1 zou me vervolgens naar de studio halen (in een geblindeerde limousine). Nature zou me smeken om een wetenschappelijke studie, waarvoor ik een beroemd viroloog als co-auteur nam. Misschien zat er zelfs wel een optreden bij Oprah in. Daar zat ik dan, tegenover de wereldster. Oprah: 'This unknown father from the Netherlands became instantly famous by introducing the lockdownfever...'.. Tell us, Frank, mag ik Frank zeggen? Hoe kwam je erbij?' 'Nou,' zou ik zeggen, 'ik zat met de kinderen aan tafel, een vriendje er nog bij, en ik had tegelijk een onlinevergadering met drie collega's en ik moest nog een stuk schrijven en die avond had ik dienst en...' Dan zou ik recht in de camera kijken en zeggen: 'Ineens was ik het allemaal kwijt, alles, ik voelde me alleen maar heel erg moe. Dat was het enige wat ik op dat moment nog voelde. Moe, moe!'

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl

Bekijk hier alle video's over het coronavirus.