Ik kreeg op m’n donder van m’n oudste dochter

Ik kreeg op m’n donder van m’n oudste dochter. Die had in de krant moeten lezen dat ik een longontsteking had. ‘Wil je dat nooit meer doen!’ Ze bedoelde niet per se die longontsteking, alhoewel dat natuurlijk ook liever wel. Maar vooral dat ik de krantenlezers eerder informeerde over mijn gezondheid dan haar! Tuurlijk, heeft ze gelijk in. Maar u weet misschien hoe dat gaat. Je wilt geen ongerustheid zaaien, ze hebben toch al hun eigen sores. En het gaat altijd weer over, toch?

Maar een stukkie in de krant is niet de manier waarop je met je volwassen dochter communiceert. Doen we ook meestal niet hoor, we appen best veel, we bellen en we zien elkaar soms op 1,5 coronameter. Gelukkig maar. Toch was ik behalve beschaamd (voelde me een beetje betrapt) vooral geraakt door de rolomkering die zich, tijdens deze coronamaanden, onder mijn ogen afspeelt.

Ik zie haar nog met haar bolle koppie in de wieg liggen, met die kleine blote beentjes onder een luierbroekje over het grasveld voor het huis hobbelen, in het zwembadje spetteren, de eerste tekeningen maken. Ik voel haar nog voorop mijn fiets zitten, babbelend door de weilanden heen. Ik heb haar boterhammetjes gesmeerd voor in de trommel mee naar school. (Veel te lang. Nog toen ze 13 waren deed ik dat). Ik heb haar naar feestjes gereden en de eerste tranen gezien om vriendinnetjes die niet bleken te deugen, idem dito de vriendjes. Ik heb haar trots haar diploma zien halen en de Ikea-kasten in elkaar gezet op haar eerste studentenkamer. Maar nu hebben we kennelijk het punt bereikt dat de rollen aan het omdraaien zijn en zij zich bezorgd om mij gaat bekommeren.

Het was toch al zo’n week. Ook mijn 8-jarige leest sinds kort soms deze stukjes. Pakt ze ’s ochtends bij het ontbijt de krant, u hebt geen idee hoe trots me dat maakt. Bladert naar mijn stukkie, leest met het vingertje langs de woorden. Soms krijg ik een ‘duimpje’, soms een vragende blik. Soms blijft er iets hangen wat ik pas later door heb. Dat gebeurde nu. We zaten aan het avondeten, vroeg ze: ‘Dus allebei je ouders waren 66 toen ze stierven?’ Dan kun je maar een ding antwoorden. ‘Ja , schat, maar dat gebeurt mij niet hoor. Ik word heeeeel oud!’