De laatste tijd is er veel te doen over het functioneren van de Tweede Kamer. Partijen klagen zelf dat ze te veel bezig zijn met de waan van de dag. Door de hoge omloopsnelheid van Kamerleden wordt dat er niet beter op. Wetstrajecten duren soms langer dan een Kamerlid in Den Haag werkt. Voor de gevolgen die dat kan hebben, wordt al jaar op jaar op jaar gewaarschuwd. Recent nog door een parlementaire commissie die onderzoek deed naar de uitvoeringsproblemen bij UWV, CBR en Belastingdienst. In het eindrapport werd onder andere geconcludeerd dat het Kamerleden aan ‘kennis en interesse’ ontbreekt om hun ambt goed uit te voeren. Wetten worden niet altijd genoeg doordacht en er worden moties en amendementen ingediend die een wet lastiger uitvoerbaar maakt.

Iets langer geleden schreef een staatscommissie iets soortgelijks: de hoge omloopsnelheid van Kamerleden draagt niet bij aan de kwaliteit van het Kamerwerk. Niet alleen omdat te vaak ervaring ontbreekt. Ook omdat de hoge omloopsnelheid er toe leidt dat Kamerleden veel bezig zijn met zichzelf profileren. Uit angst niet herkozen te worden, houden ze soms liever een spoeddebatje dat weinig oplevert maar wel veel media-aandacht genereert, dan een debat over saaie, maar belangrijke onderwerpen.

Die enorme vernieuwing is niet per se slecht. Nieuw bloed in de Tweede Kamer houdt iedereen scherp. En het is ook onvermijdelijk dat er na nieuwe verkiezingen partijen worden afgestraft en andere beloond, waardoor er nieuwe Kamerleden aantreden. Maar de kiezer mag van de 150 parlementariërs die gisteren zijn geïnstalleerd wel iets verwachten: dat ze niet hoofdzakelijk bezig zijn met filmpjes maken om hun achterban te laten zien hoe snedig ze zijn in het debat. En bovenal: dat ze hun termijn gewoon netjes afmaken en niet tussentijds de plaat poetsen.