Man, wat kan Nederland mooi zijn, zelfs vanaf de snelweg

We reden over de snelweg. Borden riepen ons op om thuis te blijven. 'Onderweg, we zijn al onderweg naar huis', grapte ik een beetje flauw. Niet dat ik Rutte wilde dissen. Hij heeft groot gelijk. We moeten thuis blijven. Maar wij behoren al tien maanden tot de braafste burgers van het land. Soms moeten zelfs die er even uit, gewoon een ritje. Binnen alle ethische en wettelijke grenzen. 

Enfin, we reden dus en ik voelde me wel aangesproken door Ruttes oproep, maar niet bezwaard. Het was een goeie dag geweest en de familie was in topvorm. Achterin werd hard meegezongen met een veertig jaar oude Kinderen voor Kinderen, naast me bracht mijn vrouw haar lockdown-werkagenda en sociale leven op orde.

's Middags had ik nog een Oudhollandse ervaring, toen we langs Korenmolen Werklust in Oene reden. Hij draaide, de molen, een deur stond open naar wat de molenaarswinkel moest zijn. Ik kon de verleiding niet weerstaan. Binnen kwam me een molenaarsjongen tegemoet. Echt. In blauwe overall gestoken, zo weggelopen uit De Kameleon. Wat of ik bliefde. Met vier kilo ambachtelijk gemalen molenbruin en 4-zadenmeel keerde ik vergenoegd naar de auto terug. 

Het thuisbakken was een beetje verslonst, maar nu kon ik weer lockdownbrood bakken. Veiliger winkelen dan in de AH hoor, het waaide flink door, ik was de enige klant en bemondkapt. Goed, met meel en kinderen waren we weer op de terugweg. En het was niet dat mijn vrouw en ik uitgepraat waren (nooit!), maar nu zaten we ons bijna woordloos te vergapen aan een nog tijdlozer verschijnsel dan de molen van Oene: het uitzicht namelijk.

Man, wat kan Nederland mooi zijn, zelfs vanaf de snelweg. De zon was aan het ondergaan en daardoor ontstond om ons heen een magisch spel van donker en licht. Laaghangende, breed uitgewaaierde mistflarden vormden een wollig dekbed op anderhalve meter boven de weilanden.

Ze lieten net genoeg ruimte voor de vaalwitte, pluizige schapen die op de velden graasden. Dat was al bijzonder, maar magistraler nog was het werk van de grote wolkenschilder, daarboven. Hij had duidelijk geleerd van de diepblauwe luchten op Van Goghs korenvelden-schilderijen en de hemels in William Turners zeegezichten; en met een breed paletmes wolken van het zwartste blauw gesmeerd tegen een vlammend roze-witte achtergrond.

Het was buitenaards maar tegelijk ook heel aards natuurlijk en wij mochten er zomaar gratis van genieten, tijdens een autoritje, op een winterdag in lockdown-januari.

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl

Bekijk hier onze video’s met tips voor als je thuiszit: