Met corona in huis merk ik hoe de angstcultuur ons in de greep heeft

‘Waar ben je bang voor?’ Mijn arts aan de telefoon. Na drie dagen gezinsquarantaine - echtgenoot is positief getest - belde ik haar voor een nuchtere blik. Doen we het goed? Hoe lang moeten we in aparte kamers bivakkeren? Mijn hoofd tolt en ik merk hoe ingewikkeld deze situatie is. Zeker als de omgeving kritisch met je meekijkt, hoe aardig bedoeld ook. Want allemaal zijn we tegenwoordig ‘expert’ en tegelijk weten we vrij weinig over deze grillige ziekte. Een normale griep ziek je uit, in alle rust. Corona, daarentegen, beleef je samen.

Ik vertel mijn arts over alle tegenstrijdige reacties. Totdat zij dus vraagt waar ik bang voor ben.

Plots begint me te dagen hoe lang ik me al schrap zet. Hoe de dagelijkse storm aan nieuws me vrees inboezemt. Om de angst te bezweren maak ik overuren in moederen, piekeren en over de top de regels opvolgen. Ik betwijfel of mijn echtgenoot ervan opknapt. Want als er iets funest is voor je lichaam, is het stress. En dat is ook precies wat de arts mij op het hart drukt. ‘Wat ik jullie het meeste toewens, is ontspanning en vertrouwen in het zelfhelend vermogen van het lichaam’, zegt ze. Ze dreunt de relevante cijfers op. Slechts 2 procent van de corona-patiënten wordt écht ziek en tot 60 jaar gaat er bijna niemand dood.

Ik begin op te klaren. En tegelijk ben ik verbaasd over de angstcultuur die we hebben opgetuigd. Stel dat we van alle enge ziektes dagelijks de statistieken zouden volgen, durven we dan nog te leven? Ik bedank de arts en snel naar het haastig ingerichte isoleerhok van mijn man. Ik geef hem een dikke knuffel. Allebei krijgen we weer lucht.

Teus Lebbing, Amstelveen.