Mijn longen zijn twee stokoude mannetjes die in mijn borstkas zitten te stampen en puffen

Mijn longen zijn elf jaar ouder dan ik. Zegt m’n arts. Die heeft ze onderzocht. Sindsdien zie ik ze als twee stokoude mannetjes die in mijn borstkas zitten te stampen en puffen. Dezer dagen zijn de grijze mannetjes nog ziek ook. Ze piepen en kraken dat het een lust is.

Waarom vertel ik dit? Nou ja, ik krijg veel aardige mails, maar ook wel een paar die zeggen: Aansteller! Simulant! ‘Lamlul’, noteerde ik laatst, haha. Geen reden op zich, maar mijn vrouw zei: misschien moet je eens vertellen hoe je d’r nu bij loopt en waarom je altijd maar binnen zit. Ze bedoelt dat ik hijgend terugkom van te intensief fietsen of traplopen. Dat er meer is dan het gezellig beschreven gezinsleven achter deze voordeur.

Ik praat niet graag over de zieke oude mannetjes in mijn borstkas. Zie mezelf graag als een 1,86 meter grote ruige Viking. Daarom verzuim ik ook nooit, thuis noch op werk. Mijn vrouw noemt dat een ‘belachelijk arbeidsethos’.  Ik mompel dan meestal iets over keuzes en verantwoordelijkheden. Maar soms moet ik onder ogen zien dat ik al bijna de leeftijd heb bereikt waarop mijn beide ouders overleden (66). Ze rookten als een schoorsteen, daar niet van, maar sterke luchtwegen zitten niet in onze genen. Ik was een heel gezonde vent tot midden twintig, voetbalde, liep hard, deed alles wat God verboden had (daarna ook nog weleens, hoor). Toen werd ik ineens allergisch voor ongeveer alles en kreeg astmatische bronchitis. Als je jonger bent kun je daar redelijk mee wegkomen, maar met de jaren zijn mijn longen een grotere last geworden.

Nu heb ik een infectie die langzaam van mijn hogere luchtwegen kruipt naar de diepere lagen ervan. Stoppen we even flink medicijnen in, om dat in toom te houden. Je wilt geen full-blown longontsteking en daar corona overheen. Ik hoest veel, vooral ’s nachts. Geen lucht. Dat straalt uit naar mijn hele lichaam. Krijg ik pijn van in alle spieren, die ook te weinig zuurstof krijgen. En in de ribben, waar die oudjes met hun stokken tegenaan slaan.

Enfin, gedoe. Weinig slapen. Word ik kribbig van. Niet leuk voor de rest van de familie. Over dat alles schrijf ik liever niet, het moet wel gezellig blijven. Maar omdat u ernaar vroeg: zo zit ik erin, daarom zit ik thuis, tot het over is. Maar verder werkt alles nog, hoor. 

Wilt u reageren? frankpoorthuis@dpgmedia.nl