Het overleg over een nieuwe cao voor de universitair medische centra is vastgelopen. Werkgevers zeggen onvoldoende geld te hebben voor een structurele loonsverhoging voor 79.000 umc-werknemers, die al maanden de benen uit hun lijf lopen en zelfs vakanties moeten opschorten.

Vakbonden willen dat de door Covid-zorg aangewakkerde waardering eindelijk wordt verzilverd. Zorgprofessionals verrichten verantwoordelijk, uitdagend werk. Daar hoort een passend loon bij. Dat vinden niet alleen werknemersorganisaties, maar ook werkgevers. De umc-bestuursvoorzitters stonden aan het begin van de coronacrisis voorop om hun waardering voor zorgmedewerkers uit te spreken. Dat kort daarvoor, in 2018, nog actie moest worden gevoerd in umc's voor salarisverhoging, waren zij kennelijk vergeten.

Daarmee ligt de bal weer bij de partijen die horen te onderhandelen over salarisverhoging: werkgevers en werknemers. Maar werkgeverspartij NFU (Nederlandse Federatie van Universitair Medische Centra) wijst naar de Haagse politiek en zegt dat er onvoldoende geld beschikbaar is. Er is hooguit geld voor een salarisverbetering op lange termijn voor schaarse beroepen, zoals ic-verpleegkundigen en ok-personeel. Voor de overige werknemers blijft het bij woorden over waardering zonder dat dit materieel tot uiting komt of tot minder werkdruk leidt.

Natuurlijk vinden wij de houding van Den Haag (wel applaus, geen hoger salaris) kwalijk. Maar dat ontslaat de umc's niet van de morele plicht goed werkgeverschap te tonen. Iedere werkgever weet dat salarisverhoging jaarlijks terugkeert. Het kan niet zo zijn dat umc's daar geen rekening mee houden. Het kan ook niet waar zijn dat raden van bestuur van umc's niet in staat zijn met bewindslieden te onderhandelen over voor salarisverbetering geoormerkte middelen uit Den Haag. De werkgevers leunen, wijzend naar Den Haag, achterover. Dat is afschuiven van verantwoordelijkheid.

De vraag is hoe lang zorgmedewerkers hier nog genoegen mee nemen. Wij willen onze verantwoordelijkheid als werknemersorganisaties in ieder geval wél nemen. 

Elise Merlijn (FNV Zorg & Welzijn), Brigitte Sprokholt (FBZ), Rolf de Wilde (NU'91), Aaldert Mellema (CNV Zorg & Welzijn) en Jan Willem Le Febre (LAD).