Wat ook gebeurt, zo in de laatste weken voor je met werken stopt: een gedeelte van het werk droogt op. Dat is een merkwaardig fenomeen. Je belooft de laatste maanden net zo hard te werken als de veertig jaar daarvoor. Nou ja, je belooft het niet eens. Je zegt: ‘Ok, dan werk ik dus tot datum x.’ En het spreekt vanzelf dat dat voor de volle 100 procent is. Daarvoor krijg je tenslotte je salaris. Niemand zal van jou zeggen dat je de kantjes eraf loopt.

En het is eigenlijk ook niet dat ik minder werk, maar ik doe er minder toe. Ja logisch, zegt u nu. Tuurlijk, maar wel een interessant fenomeen. In mijn geval was een van mijn directe collega’s ook opgestapt. Met de nieuwe baas heb ik een tijdje intensief overlegd over hoe verder. En ik heb natuurlijk mijn dagelijkse bezigheden die gewoon doorgaan. Maar nadat we het dossier ‘Frank stopt met werken’ hadden afgerond, is dat overleg met de nieuwe baas een stukje minder. Niks ten nadele van haar, maar heel logisch weer: ze moet door. Zorgen dat er vervanging komt voor mij. En dat er een nieuwe structuur komt, want dat is de bedoeling. (Er komt altijd een nieuwe structuur hè. Nieuwe bazen, nieuwe structuren. En terecht, want elk bedrijf heeft af en toe een schop onder z’n kont nodig .)

Maar de afgelopen jaren hadden we daar dan sámen aan gewerkt, de nieuwe baas en ik. Over nagedacht. Nu ben ik de allerlaatste die daarover mee kan denken. Want ik zit er niet meer in, in die nieuwe structuur. Ik ben gewoon geen interessante gesprekspartner meer. Als we dan op het onderwerp kwamen en ik vroeg: ‘Hoe ga je het doen na mij?’ werd het toch een beetje vaag. Al snel begreep ik dat dat inderdaad geen zin had. Dat ze groot gelijk had en dat ik ook vooral mijn mening niet moest gaan geven over nieuwe structuren of mensen die daar al dan niet in zouden opduiken.

Wat ik vind, doet er niet meer toe. Zo simpel is het. Nooit over je graf heen regeren. Niet meepraten over wat na je komt. Wat je ook zegt, het lijkt een gekleurde mening. Dus nu houd ik mijn mond. Niet mijn sterkste kwaliteit, overigens. 

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl