Wie weet hoe lang we ons de luxe van een avondwandeling nog kunnen permitteren

Het was een avond zoals deze winter ze wel meer kent. Niet superkoud, de muts kon af blijven. Maar al had het geregend, het had me niet uitgemaakt. Het was vooral lekker om buiten te zijn, even alles achter me te kunnen laten. Wie weet hoe lang we ons de luxe van een avondwandeling nog kunnen permitteren.

Het was al na achten en donker. De maan liet zich slechts in een kleine sikkel zien tegen een verder pikzwarte hemel. Geen wolken. Langs de kade lagen een aantal grote vrachtschepen aangemeerd. Het had een paar dagen daarvoor gesneeuwd, maar niets herinnerde er nog aan. Het water in het kanaal was olie-achtig zwart en golfde nog licht na van een schip dat er minuten eerder doorheen was gevaren. Dat wist ik omdat in de verte de alarmbellen schelden van slagbomen op de brug waar hij nu op afstevende.

Honderden meters achter me schraappiepte iets indringend. Toen ik het geluid na een fractie van een seconde had thuisgebracht, remmende banden op asfalt, hoorde ik de klap van metaal op metaal, die de bestuurder van die auto kennelijk toch niet had kunnen vermijden.

Trap op, over een brug, trap af weer naar de kade, wandelde ik door en passeerde het volkomen afgeragde, met plastic en golfplaten aan elkaar geplakt vrachtscheepje, dat me al maanden zorgen baart. Niet omdat ik bang was voor de zeewaardigheid ervan, maar omdat ik af en toe toch een lampje zag branden in de kajuit en me realiseerde dat er daadwerkelijk iemand woont. Rond de kerstdagen was de kajuit dagen achtereen pikkedonker, toen vreesde ik dat de bewoner ziek in het vooronder lag of wie weet wel iets ergers. En net toen ik overwoog de politie te bellen om een kijkje te gaan nemen, zag ik de bewoner op een avond weer zitten. Ik voelde me met terugwerkende kracht beschaamd over mijn bemoeizucht.

Bijna weer terug bij huis zag ik de botsing die ik eerder gehoord had. Drie auto's, mannen eromheen. Straks zou de politie komen. Niks bijzonders allemaal. Gewoon een avond in de lockdown. Er gebeurde niets en misschien ook wel een heleboel waar niemand anders iets mee te maken had. Toen ik thuiskwam was mijn vrouw de kinderen nog een extra verhaaltje aan het voorlezen. Ze konden toch nog niet slapen...

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl