Osse Stadsprins Bart d’n Urste mag na anderhalf jaar eindelijk het glas heffen

Een 11/11 Bal in de tweede helft van februari? Daar valt op zaterdagavond in de Groene Engel helemaal niemand meer over. Rob Hermes durfde er zelf desondanks pas echt in te geloven toen hij verscholen in de buik van een os de zaal binnen werd gereden. De onthulling van stadsprins Bart d’n Urste was voor diens adjudant weliswaar al anderhalf jaar geen geheim, maar dat hij op de laatste zaterdagavond voor het carnavalsweekend alsnog zo zijn entree zou kunnen maken, leek lang ondenkbaar. Dat het snikheet was in het ceremoniële namaakrund, was daarom verre van de enige reden voor zijn opluchting.

De hoogheid zelf, in het dagelijks leven bekend als Bart Reijnders, komt op dat moment vrolijk zwaaiend het podium oplopen. ,,Bijzonder om hier te staan, zonder mondkap, zonder anderhalve meter”, zo laat hij zijn publiek weten. ,,We begrijpen dat sommige mensen dat nog eng vinden. Dat respecteren we. Stuur ze een appje, bel ze, en we zien ze volgend jaar.” Voor de mensen die er wel al aan toe zijn, is hij echter vastbesloten het maximale uit carnaval te halen.

,,Anderhalf jaar stilhouden dat je prins carnaval bent is niet meer leuk”, laat de Stadsprins van het Ossekoppenrijk even later weten. ,,We wisten toen we gevraagd werden al dat het een carnaval zou worden die anders was dan we gewend zijn. Vorig jaar bleek het een no-go te zijn. Maar we willen het carnaval levend houden, op welke manier dan ook. Wij gaan er flexibel en open in, en alles dat wél kan, doen we.” Dat er geen optocht is vindt hij uiteraard ‘zund’, dat er op het laatste moment toch een Ossekoppenplein komt is daarentegen een zegen.

,,Blij dat we weer meugen!” roept een oudere bij binnenkomst, en dat sentiment wordt door iedereen gedeeld. En voelt het voor iemand toch nog onwennig, dan blaast dweilorkest The Blue Band die emotie vakkundig weg. Dat de pandemie echter nog niet volledig uit beeld is, blijkt uit het feit dat Ben van den Elshout, president van SCVO, zelf enkel via een videoverbinding aanwezig kan zijn. Op een groot scherm in de hoek van zaal spreekt hij de inauguratie vanuit thuisquarantaine uit.

,,Ik ben gelukkig niet de eerste president zonder carnaval geworden. Maar wel de eerste die door overmatige positiviteit zelf niet bij de onthulling kan zijn”, grapt hij. Van den Elshout is in de zaal prima te horen, maar andersom is dat niet het geval. Dat een volle Groene Engel hem met vers getapte pils in de hand voor zijn verjaardag toezingt, lijkt de stoïcijns toekijkende president volledig te ontgaan.

Het kan dan ook niet eenvoudig geweest zijn om op korte termijn alsnog de onvervalste carnavalssfeer van de grond te krijgen. Toch is het gelukt. Er wordt gelachen, er wordt geproost—het is echt zover. Reijnders en Hermes wonen schuin tegenover elkaar, en keken elkaar anderhalf jaar lang bij elke persconferentie door beleidsmakers weer aan. Zou het wel, zou het niet? Dat er nu eindelijk een groen licht is, zien zij als een verstandig besluit. Het verborgen houden van hun functie voelt daardoor ineens als klein bier. 

,,Als je dat ziet ten opzichte van de andere problemen waar mensen mee te maken hebben in zo’n periode, dan is dat een beperkt euvel”, merkt de adjudant op. ,,Hij kan het zo mooi relativeren”, complimenteert de Prins hem met geheven glas, waarna zij het feestgedruis weer vol goede moed tegemoet treden.