'Met de juiste hulp was ons kindje er nog geweest'

Joanne (28) werd begin vorig jaar zwanger en dat was in eerste instantie helemaal niet ongewenst. ,,Mijn ex was drugsverslaafd en mede daardoor liep mijn relatie stuk tijdens de zwangerschap. Toen kwam ik in een rollercoaster terecht die alles op zijn kop zette. Ik ging twijfelen of ik wel een kind op de wereld kon zetten."

Eerst belandde Joanne bij de huisarts. ,,Toen ik vroeg naar de risico’s van een abortus, zei hij dat ik meer risico zou lopen bij een bevalling." Ze werd doorverwezen en belandde bij een kliniek in Arnhem, maar daar kwam naar voren dat haar zwangerschap al te ver gevorderd was om de abortus onder lokale verdoving te laten plaatsvinden.

Vervolgens bleek dat haar ex-vriend alsnog wilde vechten voor hun relatie en behoud van hun kindje, waardoor Joanne helemaal aan het twijfelen sloeg. Toen ontstond er ineens immense druk vanuit haar ‘directe omgeving’ om toch tot een abortus over te gaan. Joanne wil niet zeggen om wie het ging.

Buddy
Er kwam een week later een nieuwe afspraak bij een kliniek in Utrecht. ,,De arts vroeg: ‘Ik neem aan dat het ongewenst is?’ Toen ik ‘nee’ zei, schrok hij, maar ging gewoon verder met de procedure. In de kleedkamer heb ik meermaals gedacht: ‘Ik kleed me weer om en ik ga’. Maar ik had de ruggengraat niet.”

Inmiddels was haar ex radicaal tot het christelijke geloof gekomen en gestopt met de verdovende middelen. Ze bliezen de relatie nieuw leven in. Vorige zomer zijn Joanne en haar vriend getrouwd en afgelopen mei kregen ze een zoon.

,,Als ik een buddy had gehad met wie ik in die rotperiode gesprekken had kunnen hebben, ben ik ervan overtuigd dat ons eerste kindje er ook nog geweest zou zijn."

'SGP wantrouwt beslissingsvermogen van vrouwen'

Annet Jansen is arts in de Abortuskliniek Amsterdam en voorzitter van het Nederlands Genootschap van Abortusartsen. Zij ziet dat vrouwen meestal al zeer goed over hun mogelijkheden hebben nagedacht voordat ze in een kliniek belanden.

,,Ruim 50 procent gaat vóór een besluit over abortus eerst naar een huisarts, waar de alternatieven al zijn afgewogen. Die arts verwijst dan naar de kliniek door en daar volgt weer een gesprek. Opnieuw wordt dan geverifieerd of iemand zeker is van haar zaak en abortus als enige reële mogelijkheid ziet."

Volgens SGP-leider Van der Staaij zullen abortusartsen vooral gaan voor een zwangerschapsonderbreking. Zijn vergelijking met een garagemonteur, die nooit zal zeggen dat de auto niets mankeert, vindt Jansen klinkklare onzin.

,,Artsen zijn professionele hulpverleners: we hebben een eigen medische verantwoordelijkheid en hoge opleiding. De vrouw die bij ons komt is een persoon die zelfstandig haar afwegingen kan maken. Hij realiseert zich kennelijk niet dat we regelmatig afzien van behandeling omdat vrouwen twijfelen."

'Ik wil het echt!'
In Nederland worden zo'n 30.000 abortussen per jaar uitgevoerd. Daarbij is de wens van de vrouw leidend, aldus Jansen. ,,Als iemand zegt: 'Ik wil het echt!', dan zeg je als hulpverlener niet: 'Gaat u er toch nog maar eens over nadenken'."

Ze begrijpt dat vrouwen achteraf spijt kunnen hebben van hun besluit. ,,Maar dat wil niet zeggen dat het besluit ten tijde van de ingreep verkeerd was of dat er fouten zijn gemaakt. 'Ik wil niet, maar het moet wel', hoor ik vaak."

Verplichte informatievoorziening over alternatieven voor abortus noemt Jansen overbodig. ,,Daar spreekt een enorm wantrouwen uit. Vrouwen kunnen zelf prima keuzes maken en professionals kunnen dat proces nu al uitstekend begeleiden. Want niemand wil eigenlijk een abortus, maar regelmatig kan het niet anders."