Op 78 graden noorderbreedte is de nacht aardedonker. Vanuit het busje dat ons vanaf het vliegveld van Long-yearbyen heeft opgehaald, is op de verlichte, bevroren weg na niets van de wereld te zien. Dan breekt het wolkendek even open. De maan weerkaatst haar licht in het water van een fjord. Voor een paar tellen zijn de contouren zichtbaar van immense, besneeuwde rotswanden. Daarna weer die duisternis. Het is alsof we de grens van de aarde naderen.