Al ver voordat mensen het woord 'bloggen' kenden, toen het internet nog een beetje science-fiction was, zette Ester Dammers al een heuse personal computer in haar woonkamer. ,,Dat was in 1994,'' grinnikt de 41-jarige. Ze schreef al haar hele leven. ,,Dagboeken, gedichten, ik had er een lamme arm van.'' Wat een uitkomst was die tekstverwerker! Haar brieven naar penvriendinnen gingen plots een stuk sneller de deur uit.

Wat later, in 1997, begon ze voor het eerst te bloggen. Of nou ja, dat woord kende toen nog niemand. ,,Een digitaal dagboek was het eigenlijk.'' Inmiddels heeft ze een vaste schare lezers op haar site Estrellaweb.nl. ,,Ik schrijf echt over alles, ook over mode, maar net zo goed over een mooie wandeling die ik heb gemaakt. Dat geeft veel vrijheid. Het is 'persoonlijk meets lifestyle'.''

Vanaf morgen heeft ze, om de week, een zaterdagse column in AD Rivierenland. Wat ze precies gaat schrijven? ,,Dat weet ik natuurlijk nog niet.'' Maar zeker is dat haar hondje Bas - een jack russell - er vaak in voorkomt. En haar geliefde Gorinchem natuurlijk, waar ze in de binnenstad woont. Al gaat ze ook vaak genoeg naar de overkant. Op de pont naar het Land van Heusden en Altena is ze een bekend gezicht, de vrolijke blonde met haar hondje. ,,Ja, daar kennen ze me nu wel,'' zegt Dammers lachend. Ze maakt te pas en te onpas de oversteek. ,,Ik ben in Andel opgegroeid, heb er familie en vrienden wonen.'' En ook niet onbelangrijk: het is er prachtig. ,,Ik ga vaak een stuk fietsen op mijn mountainbike, gewoon op de bonnefooi. Lange afstanden, daar leer ik heel veel van, dat is echt goed voor mijn oriëntatie.''

Verkeersregelaar
En oriëntatie is belangrijk, in haar leven. Ester Dammers is behoorlijk slechtziend. ,,Maar mijn moeder zei altijd: 'Hup, zelf proberen jij!' Niks hulp van anderen. Dammers heeft zelfs geen geleidehond. ,,Er zijn mensen die meer zien dan ik en wel een geleidehond hebben. Maar ik heb die niet nodig.'' Of je moet de kleine, blaffende Bas meetellen. Maar meestal is het Ester die het kwispelende hondje de weg moet wijzen. Haar geringe zicht weerhoudt haar eigenlijk nergens van. ,,Al ben ik al wel sinds mijn 18de afgekeurd om te werken. Want natuurlijk is er veel dat ik niet kan doen. Als iemand iets op een whiteboard schrijft, of op een scherm presenteert, dat zie ik natuurlijk niet. En lichaamstaal is ook moeilijk. Hoe mensen kijken, hun blik, ook dat zie ik niet.'' Autorijden zal er ook niet inzitten.

Maar Ester focust liever op de dingen die ze wel kan. Mountainbiken, of een eind kajakken vanuit Gorinchem. ,,En ik ben ook weleens vrijwillig verkeersregelaar.'' Huh? ,,Dat kan hoor, bijvoorbeeld bij de avondvierdaagse. Ik zie de gezichten van de mensen in de auto niet. Maar de auto's wel.''

Ja, ze 'houdt wel van een uitdaging.' ,,Ik was ook een tijdje lid van een motorclub. Was het enige betalende lid zonder motorfiets. Ik ging dan weer bij de een, dan weer bij de ander achterop.''

En toen de crew van de Woerkumse SBS-serie Dokter Tinus weer eens figuranten nodig had, meldde Ester zich in een opwelling aan. En dat terwijl ze doodsbang is voor camera's. ,,Ik moet niks hebben van poseren of gefilmd worden. Ik sta liever zelf achter de camera om foto's te maken. Maar goed, bij Dokter Tinus kwam ik dus wel met m'n kop op tv.''

Wat ze ook doet: ze kan het van zich af schrijven. ,,Ik hou echt van het onvoorspelbare van het leven.''