Dat doet pijn: de verrommeling van het landschap

Heeft u dat ook weleens? Dat de verrommeling van het landschap haast pijn doet? Ik wel. Soms staar ik vertwijfeld naar de horizon vol masten en molens, blokkendozen en bouwwerken en dan vraag ik me af of het nog erger kan. En steeds blijkt dat inderdaad te kunnen. 

Dan mailt weer een energiereus dat een nieuwe rij masten noodzakelijk is, of belt een keurige meneer dat een polder vol panelen moet. Even verderop neemt de onverzadigbare stad weer een hap uit het weerloos groen.

Schone horizonnen zijn inmiddels haast net zo zeldzaam als de grutto. Vincent van Gogh zou zich een ongeluk schrikken als hij zijn geliefde Brabantse landschap zo terug zou zien. Hoe lang is het eigenlijk nog maar geleden dat onze horizon bepaald werd door bossen en heidevelden vol vennen en natuurrijk boerenland? 

En natuurlijk moeten die torenhoge molens en enorme glanzende, glazen velden ons voorzien van schonere energie. En moet die in de enorme blokkendozen geproduceerd worden. Maar wat worden ze vaak als vanzelfsprekend ten koste van natuur en boerenland in het landschap neergeploft. Laten we alsjeblieft vreselijk zuinig zijn op het resterende landschapsschoon.

Afgelopen jaar is het gelukt om een deel van de lelijke reeks nieuwe 380kV-masten en kabels met vereende krachten onder de grond te stoppen. Wat mij betreft een hoopgevend signaal dat het anders kan. Windmolens in een schone horizon of zonnepanelen in het leefgebied van veel planten en dieren zijn een keuze. Die lang niet altijd nodig is. Laten we geen genoegen nemen met wat 'landschappelijke inpassing', een beetje schaamgroen om de zoveelste lelijkheid in het landschap wat te camoufleren. 

Nee, we moeten stoppen met verrommelen en het prijsgeven van kwetsbare natuur en landschap. Wij gaan ook in 2021 weer vol voor de bescherming van natuur en landschapsschoon, en herstel waar maar mogelijk is. Doen jullie mee?