Wat voor Corrie (77) begon met een jack russell, werd een tuin van zes hectare: ‘Ach, ik liep er toch’

Een jaar of vijf geleden zei hij het al eens tegen een bekende, toen bekend werd dat een dorpsgenoot een lintje had gekregen: ,,Als íemand hier in Sprundel een lintje verdient, dan ben ik het.” Met een dikke knipoog natuurlijk, maar de gedachten van Corrie van den Broek (77) gingen toch meteen terug naar dat moment toen op 24 april ineens de burgemeester aan de telefoon hing.

,,Dat verraste mij natuurlijk wel, maar aan de andere kant dus ook weer niet”, vertelt Van den Broek, die onder meer het onderhoud van het Fatimapark en het kerkhof jarenlang verzorgde, verkeersregelaar was bij de wielerkoers en de carnavalsoptocht, en in het dorpshuis de biljarttafels onderhield. ,,Als ik zo opsom wat ik allemaal gedaan heb, dan weet je dat het er een keer aan zou kunnen komen. Het is een mooi teken van erkenning, dat de mensen in Sprundel waarderen wat ik doe.”

Niet dat hij dat niet al wist: regelmatig kreeg hij bedankjes van nabestaanden, nadat hij de laatste rustplaats van hun geliefde had verzorgd. De kroon op zijn werk is het in 2008 op zijn initiatief opgezette monument voor ongedoopte kinderen, die op ongewijde grond begraven waren. ,,Dat zijn dus kinderen die maar een paar dagen hebben geleefd. Die lagen aan de rand van het kerkhof, een beetje weggedrukt, vergeten. Zo ging dat vroeger, tussen de jaren dertig en zestig. Daar wilde ik wat voor doen. Bij de onthulling waren nog een hoop ouders van toen. Die waren heel emotioneel; zíj waren hun kinderen natuurlijk nooit vergeten.”

En dat begon allemaal met een klein hondje. Vijftien jaar geleden, net na zijn pensioen, liep Van den Broek met zijn jack russell dagelijks door het Fatimapark, dat aan het kerkhof vast ligt. ,,Toen kwam op een dag de koster naar me toe: of ik de poort twee weken lang 's ochtends open en 's avonds weer dicht wilde doen, want hij werd aan zijn knie geopereerd. Dat wilde ik wel. Na die twee weken was er een begrafenis, maar was de koster nog te geblesseerd om het graf dicht te maken. Daar heb ik hem toen ook maar mee geholpen. En al snel was ik daar elke dag bezig.”

Graven delven en onderhouden, de beplanting verzorgen; aan het hele onderhoud werkte hij mee. In al die jaren heeft hij één keer geweigerd een graf af te dekken. ,,Dat was een vrijwilliger van ons, waar ik ook mee had gewerkt, die werd begraven. Dat kon ik niet. Ik heb de kist laten zakken en heb hem een goede reis gewenst, maar afdekken kon ik niet. Ik krijg nog steeds een brok in m’n keel als ik daaraan denk.”

Al snel breidde de hobbytuinier zijn vrijwillige onderhoudswerk ook uit naar het aanliggende park, waar hij niet alleen de planten snoeide, maar bijvoorbeeld ook de paden verbreedde. ,,Ik zeg altijd dat ik een tuin van zes hectare heb”, grapt hij. ,,Maar ach, ik liep er toch al rond. Als je ergens van houdt, wil je het ook mooier maken, toch?”