Opvallend is dat de instromers zeggen wel contact te wíllen met de oorspronkelijke buurtbewoners. Sterker nog, de reden dat zij naar de wijk zijn verhuisd, ligt vaak in de wil bij te dragen aan 'sociale menging'. In de praktijk komt daar echter bar weinig van terecht. De nieuwe bewoners hebben het naar eigen zeggen te druk met gezin en werk. Ook zetten zij zich minder in voor buurtorganisaties en bieden ze minder burenhulp dan de mensen die er al lang wonen.

De architectuur van de nieuwbouwblokken helpt ook niet altijd. Wooncomplexen met binnentuinen remmen burencontact. ,,In de binnentuin zijn de nieuwkomers onder gelijkgestemden. Ze staan met hun rug naar de andere kant van de straat'', zegt een van de onderzoekers Afke Weltevrede. Ze heeft nog wel hoop dat het goed komt met het onderlinge contact. ,,Maar het kan ook zijn dat de nieuwkomers hun intentie om diversiteit te bevorderen helemaal niet waarmaken. Daar moeten we op letten.''

Er zijn wel uitzonderingen, zien de onderzoekers die 34 interviews hielden met nieuw en oud: ,,Enkele nieuwe bewoners die we hebben gesproken zetten zich zeer intensief in voor de buurt, hebben een trekkersrol op zich genomen of proberen bewust andere nieuwkomers te mobiliseren.''