Toen ik ze ophaalde van het Centraal Station mochten ze ook al niet de megatrap tegen het Groothandelsgebouw op. Die was alleen nog open voor genodigden. En het reuzenrad was al afgebroken. Dat het toch een leuke dag werd, zegt veel over Rotterdam. Het is bij uitstek een stad die geschikt is voor pijltjesgooi-toerisme. Zo doe ik het ook in Berlijn of New York. Je gooit een dartspijltje in een stadskaart en daar ga je dan die dag naartoe. Prachtige wandelingen gemaakt en ontmoetingen gehad in Oost-Berlijn en New York-Zuid. Zonder zo'n pijltje was ik nooit terechtgekomen bij een karaokefeest in het Mauerpark en zou ik nooit door een illegale taxichauffeur naar het echte Little Italy in de Bronx zijn gebracht. Tien keer leuker dan het toeristische Little Italy in Manhattan.

Harinkie
In Rotterdam landde het pijltje in het Nieuwe Westen en lieten we ons naar het Heemraadsplein waaien. We aten een harinkie in de viskiosk en ik scoorde een puntgaaf petroleumstel voor tien eurootjes op de rommelmarkt. Zo doe je dat in Rotterdam, je eet een harinkie bij Richard Bos, een patatje bij Frans Visser op het Schouwburgplein of bij een Bram Ladage. Je loopt maar wat en komt altijd directe, onvervalste, praatgrage mensen tegen. Rotterdam is al heel leuk van zichzelf. Door de mensen! We hebben geen dobberend bos nodig, of een drijvende boerderij of een nieuwe stadsbrug die cruiseschepen tegenhoudt, laat staan een World Expo. Daar zouden we net zo'n kater aan overhouden als aan E55, C70 en Rotterdam Culturele Hoofdstad 2001.

Natuurlijk, de watertaxi is spannend, Zuid een avontuur, De Rotterdam naast De Zwaan megalomaan, Boijmans veelzijdiger dan het Rijks in Amsterdam. Maar hoeveel spannender is het niet om een met basilicum beklede watermeloen te laten grillen door de openlucht-viskantine naast De Machinist aan de Schie? Ook daar kom je gegarandeerd in gesprek met een buurman/vrouw. Rotterdam is meer een stad van mensen dan van dingen.