Wilma Slobbe (70) heeft een knopje in huis. Als zij daarop drukt, gaat aan de overkant van de straat een bel af en weet Ada Kelder (60) dat er iets mis is. De dames - in panterblouse en trui van gouddraad - wonen aan een dorpse dijk in IJsselmonde. Ze kijken recht bij elkaar naar binnen. Dat kwam goed uit, toen de man van Slobbe ziek was. Stond zij overdag in haar kledingwinkel aan het Prinsenplein, kon Kelder vanuit huis zien of hij nog content in zijn stoel zat. Sinds hij is overleden, moeten de luxaflex van Slobbe elke ochtend om half 12 minstens een centimeter omhoog zijn. Een teken: ik ben oké.

Naastenliefde is normaal voor deze buurvrouwen - schor van de vele 'peuken in hun tetter', al is Slobbe gestopt sinds er een plekje op haar long zat. Hun vrijwilligerskalender: één keer per maand ouderensoos en bingo, om de week klaverjasvereniging, de kookclub, een valentijnsdiner en sinterklaasfeest voor ouderen. Kelders garage staat vol met cadeautjes voor arme kinderen en het tweetal kan vandaag geen stap zetten zonder te vloeken om de spierpijn. Slobbe: ,,We hadden gisteren een buffet voor 120 ouderen. Vijftien kilo halal-bami en 250 ballen hebben we opgediend. Ik kén niet meer. Maar zorgen voor een ander, ik ben ermee opgevoed. Ik bracht als kind al eten rond met mijn moeder.”

Bovenal leggen de 'buurvriendinnen' huisbezoeken af bij 75-plussers in de wijk. Al ruim tweehonderd keer. Regisseur Stella van Voorst van Beest, geboren Rotterdamse, volgde het actieve tweetal twee jaar lang voor de film Goede Buren, die op 12 februari in Rotterdam in première gaat en daarna in bioscopen door het land te zien is. Het is een vertederend, grappig maar ook hartverscheurend portret over eenzaamheid in Rotterdam. Het roept de vraag op: ben ik er voor een ander? En, moeilijker: wie is er voor míj? De filmmaker werd geïnspireerd door Bep de Bruin, de vrouw die 10 jaar lang dood in haar huis in West lag zonder dat iemand het doorhad. Van Voorst van Beest haakte aan bij het gemeentelijke project waarvoor tientallen vrijwilligers bij duizenden Rotterdamse ouderen aanbellen om te checken of zij óók oké zijn. ,,'Ik heb geen tijd hoor, mijn dochter komt zo', dat zeggen veel mensen als wij bij ze voor de deur staan", vertelt Slobbe. Kelder vult aan: ,,Maar na een kwartier zakken ze achterover in hun praatstoel en we zijn zo een uur verder. Veel Rotterdammers snakken naar gezelschap."