Ontroostbaar is hij, Humeyra's vader. Met betraande ogen en ondersteund door buren en familieleden komt hij aangelopen bij de Mevlana moskee in Rotterdam-West. Tientallen mensen komen naar hem toe om hem te condoleren, te omhelzen... Ook zijn vrouw heeft ondersteuning nodig. Het middaggebed gaat straks beginnen. Daarna komt de kist met de jongste van zijn dochters naar de moskee. 

Binnen in de moskee stort Humeyra's vader bijna helemaal in. Hardop huilend wordt hij meegenomen naar een aparte ruimte. Daar, zittend op een bankje, komen tientallen moskeegangers hem een voor een condoleren. Tussen de tranen door kan de kleine bebaarde man amper zien wie hem allemaal vasthouden en alle sterkte toewensen. Buiten verwoorden schoolgenootjes van Humeyra het verdriet: ,,Iedereen heeft het erover hoe het kan dat een 16-jarig meisje zomaar op school wordt doodgeschoten, niemand beseft haast dat dit echt is gebeurd en toch is het zo.”

Een vrouw vlakbij de tieners heeft bloemen bij zich. Ze probeert zich in te leven in het verdriet van de ouders: ,,Je stuurt je kind 's ochtends naar school en dan krijg je 's middags een belletje met dít nieuws..." Ze valt stil en veegt een traan weg. ,,Er zijn geen woorden voor."