Het is een broeierige zaterdagmiddag in de nazomer van 1989 op de Grotemarkt van Rotterdam als er brand uitbreekt in de patatkraam van Bram Ladage. Bij het verwisselen van één van de zes gasflessen is een slang afgescheurd. Gevolg is een enorme steekvlam, die alle andere slangen in lichterlaaie zet. 

Gewapend met natte theedoeken om zijn hoofd en armen probeert Ladage alle gasflessen dicht te draaien. Dat lukt maar deels en de aluminium frietkar smelt voor de ogen van de verbouwereerde patatbakker, zijn personeel en het marktpubliek. Met verschroeide haren en diverse brandwonden op zijn handen en gezicht komt Ladage die avond thuis, waar hij de legendarische zin uitspreekt: ,,Dinsdag gaan we gewoon weer patat verkopen op de markt, want mijn klanten verwachten me." 

Zo gezegd, zo gedaan. Met het verband nog op de armen en gezicht worden er die dinsdag vanuit een fonkelnieuwe frietkar gewoon weer zakken patat verkocht aan het marktpubliek. Was de familie Ladage al een begrip op de Rotterdamse markt - broer Jan zit in de stoffen - sinds die ene dramatische dag in '89 sluit heel de havenstad Bram Ladage in de armen. Hij is hét toonbeeld van de Rotterdamse werkmentaliteit: 'Niet lullen, maar poetsen'.