Oké, de man thuis is inderdaad nogal lang en heeft heel veel haar. Maar die zat zelf ook niet zo positief te kijken. Dat hij als verrassing een kaartje voor me had gekocht voor een dansvoorstelling was al lief maar dat hij zelf meeging, getuigde van grote opoffering. Daar is hij normaal helemaal niet van.

Toen het dansen begon, verstomde meteen al het gemopper. Anderhalf uur zaten we met open mond te kijken. In die loods hadden ze een enorme bak vol water laten lopen en daar gebeurde het: een meeslepende combinatie van beweging, licht en muziek. Bij het applaus werd het publiek gek. Roepen, klappen, op de stoelen slaan. En maar niet ophouden. Ik ook niet. Het is een van de mooiste voorstellingen die ik ooit gezien heb. Een topervaring. Nou heb je dat met andere topervaringen ook. Als het middenstuk zo goed is, moet je wel van hele goeden huize komen wil je daar met het voor- en naspel nog overheen gaan.

Nou, ze was van hele goeden huize. De mevrouw van de Waterbus lijn 18, die ons van de halte bij de Erasmusbrug naar de Heijplaat bracht. Ze stond te stralen toen we de boot opkwamen. Riep welkom. Hielp hier een zware rolstoel en trok daar een lastige fiets in het gareel. Ze meerde tussendoor volleerd aan en af en gooide moeiteloos een zware kabel om een paal. En het was 30 graden in de schaduw, hè. Ik had enorme zwoksels en zwillen, zwetende oksels en zwetende billen. Maar zij bleef er onberispelijk uitzien.

Op de terugweg hadden we haar weer. Zij had op de heenweg het gezicht van de man thuis natuurlijk gezien en vroeg nu voorzichtig of hij het wel mooi gevonden had. Ja, gelukkig wel. Haar glimlach werd nog breder.

Wat een fantastische ZeGaVavrouw. Zee-, Gast- en Vakvrouw. Die van lijn 18. Van de Waterbus.