Wonen naast de hel die bouwput heet: ‘Ik ben somber, moet vaak huilen’

Aan de Maassluissedijk herinnert alleen nog een verwijsbord aan de horecazaak, die moest wijken voor de bouw van de tunnelmond van de Blankenburgverbinding, die in volle gang is. ,,Het is gewoon nooit weggehaald”, zegt Bot. ,,Er is alleen een kruis doorheen gezet.”

Het chalet is gesloopt, hetzelfde geldt voor het woonhuis ernaast. Toen Bot zijn sleutels in de zomer van 2018 inleverde, moest hij niet alleen een nieuwe baan zoeken, ook zijn gezin moest verhuizen. En dat was niet makkelijk. ,,Als je altijd een eigen zaak hebt gehad, dan kun je geen loonstrook laten zien. Geen bank die ons een hypotheek wilde verstrekken, dus zijn we in ons vakantiehuisje in Simonshaven gaan wonen.”

Aanvankelijk wilde Bot een nieuwe zaak beginnen. Maar de door Rijkswaterstaat toegekende schadevergoeding moest daarvoor wel binnen een jaar worden aangewend. En dat bleek te kort dag. ,,Vroeger gold daarvoor een periode van drie jaar, maar dat is aangepast.” Een deel van de compensatie viel daardoor weg.

Inmiddels werkt Bot alweer twee jaar bij een eetcafé in het centrum van Vlaardingen, dat vanwege corona alleen nog afhaalmaaltijden serveert. ,,Moet je je voorstellen dat ik wel een nieuwe zaak was begonnen, ik weet niet of we dat in deze crisistijd hadden gered.”

Het vakantiehuisje is inmiddels verkocht en ingeruild voor een rijtjeshuis in Vlaardingen. Bot heeft het er prima naar zijn zin, maar hij mist het vrije wonen aan het water. ,,Ik kon ’s ochtends met een kop koffie in mijn onderbroek de tuin in lopen, niemand die me zag. Daar aan het water was de mooiste plek van Vlaardingen.”

Hoewel Bot niet vaak achterom kijkt, deed de gedwongen verhuizing hem niettemin veel. ,,Dat geen burgemeester of wethouder ooit is komen vragen hoe het gaat, vind ik heel bitter.” Dat mensen denken dat Bot een rijk man is geworden, is een ander pijnlijk punt. ,,Ik ben schuldenvrij en heb een klein beetje overgehouden aan de onteigening, maar ik moet gewoon werken. Ik haal daar mijn neus niet voor op, horeca is mijn leven. En dat ik geen eigen baas meer ben, heeft ook een voordeel. Als ik nu naar huis fiets ben ik echt vrij, in ’t Oeverbos was ik altijd aan het werk.”