Het bitterzoete zilver van Kok: ‘Eigenlijk heel gek dat ik favoriet was’

Door Lisette van der Geest

Twintig is ze pas. Femke Kok benadrukt het nog maar even, alsof ze vooral zichzelf wil overtuigen. Twintig en vicewereldkampioen. Sprintster met nog een schaatsleven voor zich. Goed voor Nederlandse historie - nooit eerder werd een vrouw tweede op een WK op de 500 meter. ,,Maar ja”, zegt Kok. ,,Ik kwam hier wel voor goud.” En die medaille ging naar de negen jaar oudere Russin Angelina Golikova.

Kok was de torenhoge favoriete in Thialf. Toen ze dit seizoen begon had ze nooit gedacht dat ze ‘al zo erg zou meedraaien’. Maar ‘meedraaien’ was een understatement voor wat volgde. De voorgaande schaatsweekeinden won ze vier keer op rij, alle wereldbekerwedstrijden. Ze benaderde in Thialf het baanrecord, evenals het Nederlands record, en met die gegevens was ze het bijna aan haar stand verplicht ook de mondiale titel te winnen. Maar ja, ze is pas twintig. Komt nog maar net kijken.

,,Eigenlijk is het natuurlijk heel gek dat ik nu vandaag als favoriet aan de start stond”, zegt ze dan ook. Een jaar geleden debuteerde ze op dit toernooi, destijds was ze nog juniore en werd negende. ,,Dus het was wel even wennen om aan de start te staan als favoriet. Dat brengt natuurlijk ook druk met zich mee.”

Zenuwen uiten zich bij Kok in zware, trillende benen. Haar ademhaling gaat sneller dan normaal. Het hielp niet mee dat ze de tijden van de Russin een paar ritten voor de hare meekreeg. ,,Ik wist ook dat zij gebrand was, zij doet dit al jaren.” En Kok dacht, na het horen van de tijden: dat is wel een heel snelle opening. Zij wist ook dat de omstandigheden door de hoge luchtdruk dit weekeinde minder goed zijn dan de weken ervoor.

,,Dan sta je toch gestresst aan de start. Maar mijn opening was nog goed, alleen merk ik dan toch dat ik in het rondje tekortkwam. Ik raakte ze (haar schaatsslagen, red.) gewoon net niet lekker genoeg. Maar alsnog, als ik realistisch ben: ik had wel een heel stabiele rit.”

Het verschil met de Russin was veertien honderdsten van een seconde. 37,14 om 37,28. ,,Zij was gewoon de beste vandaag.” Na afloop haalde Kok haar schouders op. In een soort teleurstelling, maar ook met berusting. Haar trainer Gerard van Velde liet het daaropvolgende rondje al weten dat hij trots op haar was. ,,En dat ik nog heel jong ben, dus dat we een heel mooi doel hebben om aan te werken.”

Bij haar ploeg Reggeborgh is er een traditie: winnaars van prijzen mogen ’s avonds speechen ten overstaan van de rest van de groep. Ook winnaars van zilver. De strekking weet Kok, die inmiddels geoefend is in speechen, reeds uren daarvoor op de ijsbaan al te vertellen: ,,Dat ik voor de winst ging, dat dit helaas niet is gelukt, maar dat ik wel tevreden kan terugkijken. Dat dit echt mijn eerste WK is waar ik meedoe voor de prijzen. Ik heb nu mijn eerste individuele WK-medaille. Dat is mooi. Hopen dat ik de komende jaren een treetje hoger kan staan.”