Amber Brantsen en haar strijd tegen anorexia: ‘Een bord pasta zag ik als vergif’

Eenzaamheid. Amber Brantsen wist heel goed wat dat is. Ze zat avonden alleen op haar kamer in Duivendrecht. Of later in Diemen. ,,Maar de ergste eenzaamheid is als je onder de mensen bent. Dat iedereen doorgaat met leven, terwijl jij voor je gevoel staat te schreeuwen en dat niemand het opmerkt. Ik heb dat vaak gedacht als ik in de metro zat, terug naar huis. ‘Hallo, het gaat mis met mij, zien jullie dat niet?’ En dat iedereen gewoon op z’n telefoon zat. Dat is echt eenzaamheid.”