De Openbaring: Victor Löw draait door in heerlijk hysterische wappiehorror

Lockdown nummer één is bijna een feit wanneer deze dus blijkbaar nogal labiele Jacob (Victor Löw, volgas op de Jack Nicholson-tour), bij zijn alleenstaande moeder intrekt. Covid-19 maakt steeds meer slachtoffers en dat neemt hij serieus. Héél serieus. Om haar ‘bio-veiligheid’ te garanderen, gaan ze samen in quarantaine, mag er nog geen raampje open en wordt praten via de brievenbus beschouwd als een doodvonnis.

Hoogtepunt: moeder en zoon zijn vergeten slagroom te laten bezorgen. Ma’s appeltaart zónder slagroom? Dat kan écht niet. En dus gaat Jacob ‘noodgedwongen’ in een soort maanpak richting supermarkt waar hij mensen ook nog eens nukkig vraagt 1,5 meter afstand te houden.

Hij is een wappie in de dop. Het gericht zoeken naar dubieuze websites die complottheorieën over voorkennis van de overheid en verwijzingen naar de Bijbel verspreiden plus de recente dood van zijn vader die geregeld in hallucinaties opduikt, stoken het vuurtje verder op. Het is een kwestie van tijd voor de bom ontploft.

De coronamaatregelen hadden grote impact op de mentale gezondheid van vooral kwetsbare ouderen en mensen als Jakob die al niet zo stevig in hun schoenen staan. Wie is daar debet aan? De regering die ons gevangen hield, de media (schreeuwerige journaalbeelden te over)? De Openbaring wordt steeds ernstiger van toon. Maar hoe serieus nemen we een film met een pompeuze finale die sterk doet denken aan de bioscoophit Joker (uit 2019 met Joaquin Phoenix) en muziek bevat die suggereert alsof elk moment Satan zelf om de hoek komt kijken?

Te lang stilstaan bij die kritiek zou flauw zijn. De Openbaring is geestig, griezelig en ook filmisch dik in orde. Dankzij knap camerawerk gaat de woning steeds meer aanvoelen als een verstikkend horrorhol. Voor sommigen is dat vast iets herkenbaars uit het recente coronaverleden.

Regie: Chris W. Mitchell. Hoofdrollen: Victor Löw, Leny Breederveld en Monic Hendrickx