Die witte wijn had ik bij Papadag echt verdiend

Een dramaserie rond een stel mannen blijft iets opvallends. Behalve All Stars en Divorce willen me van de laatste jaren maar weinig voorbeelden te binnen schieten. Vrouwen verkopen nu eenmaal beter, is het adagium in de media. Vandaar dat het de afgelopen jaren producties regende rond afgepeigerde moeders die de touwtjes van werk, kinderen en relatie met moeite aan elkaar geknoopt kregen, en enkel op de been bleven door veel uithuilen bij vriendinnen en sloten witte wijn. Of wodka lime.

Maar toch was daar gisteren Papadag, een reeks rond vijf (aanstaande) vaders die elkaar bij toeval tegen het lijf lopen, vriendschap sluiten en voortaan elke donderdag hun hippe grootstedelijke buggy bij hetzelfde bankje in het park parkeren en zichzelf zuchtend een drankje inschenken. De hele samenleving is vertegenwoordigd: bouwvakker Ronnie die hoofdpijn met een –t schrijft, tot hilariteit van de oudere Louis die met lede ogen moet aanzien hoe zijn jongere vriendin carrière maakt en hij thuis zit. Er is vegetariër Martijn, die erop gebrand is het met zijn adoptiezoon beter te doen dan zijn hippieouders met hem. Dj/vlogger Bouz staat er ineens alleen voor met zijn huilbaby. En homo Thijs heeft net schoorvoetend ingestemd met zijn vriend voor een kind te gaan.