Ik ben er nog ondersteboven van. Het was tv zoals tv hoort te zijn en die je helaas niet zo heel vaak ziet. Het tilde me op, pakte me bij de lurven, rammelde me onbarmhartig door elkaar. Het ontroerde me en deed me even later heel hard schateren. En het zette me aan het denken, écht aan het denken. Niet over de grote wereldproblemen als klimaat, de coronacrisis en hoe het verder moet in Den Haag. Maar over het mezelf, de mensen om me heen en relaties, het leven en de mensheid in het algemeen.